اذن فحوا، در برابر اذن و اجازه صریح است و مراد از آن، اذن و اجازه‌ای‌ است که سخن و یا نوشته و سند صریحی در مورد آن وجود نداشته، بلکه از راه‌های گوناگون دیگر می‌توان به آن دست یافت:

1. از راه دلالت التزام عقلی، مانند اذن در «خوردن غذا» که از نظر عقلى، مستلزم اجازه در «از بین بردن غذا از راه خوردن» نیز می‌باشد، چون این دو لازم و ملزوم یکدیگرند.
2. از راه دلالت التزام عرفی، مانند اذن به «شرکت در مجلس عزا» که در عرف، ملازم با اجازه «همراه آوردن کودکی هم می‌باشد که نمی‌تواند جدا از والدین خویش به سر ببرد».
3. از راه دلالت التزام عادی، مانند اذن به «خوردن میوه باغ» که به طور عادى مستلزم اجازه «چیدن آن از درخت» است.

راه‏هاى اثبات اذن

از این‌رو، اذن فحوا را یکی از راه‌های شناخت اجازه دانسته و به عنوان نمونه می‌گویند:

به دست آوردن اذن یا از راه لفظ است، یا نوشته، یا فعل -مانند اشاره- یا قرینه حالى(شهادت حالت انسان)، و یا سکوت در خصوص ازدواج دختران.[1]

[1]. ر. ک: هاشمى شاهرودى، محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت(ع)، ج‏1، ص 333، قم، موسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بیت (ع)، مرکز پژوهشهاى فارسى الغدیر، چاپ اول، 1426ق.