«وَ ظَهَرَتْ عَلَیْهَا الْأَشْرَارُ وَ الْفُسَّاقُ بِاحْتِجَاجِهَا»؛^[1]

انسان‌های شرور و فاسق در گفت‌وگوهایشان با شیعیان پیروز می‌شوند.

این جمله بخشی از روایت نقل‌شده از امام علی(ع) است که به بیان وضعیت شیعیان در دوران غیبت می‌پردازد:

در این هنگام دشمنان شیعه به آنان ناسزا گویند و اشرار و فاسقان در گفت‌وشنود (در ظاهر) بر شیعه پیروز می‌شوند و می‌گویند: پس امام شما کجا است؟! به ما نشانش دهید!

در بیان این حدیث باید به فراز قبلی روایت توجه نمود که اشاره به مظلومیت شیعه در آن زمان دارد:

«فعند ذلک سُبّت شیعة علی»؛ در آن زمان پیروان امام علی(ع) آماج دشنام‌ها قرار می‌گیرند.

به عبارت روشن‌تر، گفت‌وگوی آنان در محیطی آزادانه و بی‌طرف نیست که هدف از آن، روشن‌شدن واقعیت باشد؛ از این‌رو شیعیان نمی‌توانند با آرامش خاطر به گفت‌وگو بپردازند. و از آن‌جا ‌که شیعیان به وجود امامى معتقدند که از دیده جهان پنهان است، و دشمنانشان را به شخصى که غایب است حواله می‌دهند، آنان شیعیان را به نقص و ناتوانى و نادانى نسبت می‌دهند ...، پس شیعیان به حسب ظاهر در نزد اهل غفلت و کوردلان پاسخى ندارند،[2] نه آن‌که به‌واقع از اثبات مدعای خود عاجز باشند؛ زیرا در گفت‌وگویی که همراه با دشنام و تهدید است، نمی‌توان به واقعیت دست یافت.

[1]. ابن أبی زینب، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق، مصحح، غفارى، على اکبر، ص 144، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، 1379.‏

[2]. همان، ترجمه، فهرى زنجانی، سید احمد، ص 163،‏ تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1362 ش.‏