این پرسش، ناظر به روایتی از امام باقر(ع) است که فرمود:

«إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ جَنَّةً لَا یَدْخُلُهَا إِلَّا ثَلَاثَةٌ. رَجُلٌ حَکَمَ عَلَى نَفْسِهِ بِالْحَقِّ،وَ رَجُلٌ زَارَ أَخَاهُ الْمُؤْمِنَ فِی اللَّهِ،وَ رَجُلٌ آثَرَ أَخَاهُ الْمُؤْمِنَ فِی اللَّه».[1]

«خدای متعال بهشتى دارد که تنها سه گروه حق ورود به آن‌را دارند:

1. کسانى که به حق قضاوت و حکم می‌‏کنند، حتى اگر علیه خودشان باشد».

این فراز از روایت که مورد پرسش بود، ناظر به افرادی است که هیچ‌گاه حقیقت را فدای منافع شخصی خود نمی‌کنند. به عنوان مثال اگر در معامله‌ای بین آنان و طرف مقابل اختلافی به وجود آمد و در ادامه دریابند حق با طرف مقابل است، از منفعت شخصی خود چشم پوشیده و به آنچه حق است، گردن می‌نهند.

و یا اگر در میان گفت‌وگو و مناظره‌ با دیگران، متوجه اشتباه خویش و درست‌ بودن سخن طرف مقابل شدند، بر گفته و ایده خود اصرار نورزیده و سخن و ایده رقیبان خود را می‌پذیرند!

و ...

2. کسانى که با نیت الهی و برای رضای خدا به دیدار برادران ایمانی خود می‌روند.
3. و کسانى که به جای برطرف‌ کردن نیازهای شخصی خود، ترجیح می‌دهند که به نیازهای برادران مؤمن خود رسیدگی کنند و هدفشان در این کار نیز تنها جلب رضایت خدا است.

خنک آن که آسایش مرد و زن                                   گزیند بر آرایش خویشتن[2]

[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 178، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[2]. سعدی، بوستان، باب اول در عدل و تدبیر و رای، بخش 8، حکایت در معنای شفقت.