«لَهفان» از ریشه «لهف»، در لغت به معنای ستم‌دیده، مضطر دادخواه، اندوهگین و... آمده است.[1]

این واژه در روایات وارده از معصومان(ع) نیز به همین معانی است:

پیامبر(ص) فرمود: «قَالَ مَنْ أَغَاثَ لَهْفَاناً مِنَ الْمُؤْمِنِینَ أَغَاثَهُ اللَّهُ یَوْمَ لَا ظِلَّ إِلَّا ظِلُّه‏...»؛[2] هر کس به فریاد مؤمنی ستم‌دیده برسد، خداوند در روزی که پناهی به غیر او نیست به فریادش خواهد رسید.

امام صادق‌(ع) نیز فرمود: «أَرْبَعَةٌ یَنْظُرُ اللَّهُ إِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ أَقَالَ لَهْفَانا...»؛[3] خداوند در روز رستاخیز چهار گروه را مورد لطف خود قرار می‌دهد: کسى که به فریاد ستم‌دیده‌‏اى برسد، و ... .

امام باقر(ع) در روایتی از مظلومیت امام حسین(ع) یاد فرمود، و صفت «لهفان» را برای حضرتشان به کار می‌برد:

«إِنَّ الْحُسَیْنَ صَاحِبَ کَرْبَلَاءَ قُتِلَ مَظْلُوماً مَکْرُوباً عَطْشَاناً لَهْفَانا ...»؛ ^[4]

امام حسینی(ع) که در کربلا است، در حالى به شهادت رسید که مظلوم، اندوهگین، تشنه و ستم‌دیده بود؛ و از این‌رو هیچ غصّه‌‏دار، اندوهگین، گنه‌کار، غمگین، تشنه، معیوب و بیماری به زیارت آن‌حضرت نرود، دعا نکند و به واسطه او به خداوند تقرّب نجوید، مگر آن‌که خداوند حزن و اندوهش را بر طرف کرده، خواسته ‏اش را اجابت نموده، گناهانش را آمرزیده، عمرش را طولانى نموده، و رزق و روزیش را فراوان کند.

[1]. ‏طریحی، فخر الدین، تحقیق، حسینی‏، سید احمد، ج ‏5، ص 121، واژه «لهف».

[2]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج ‏17، ص 209، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.

[3]. طبرسى، على بن حسن‏، مشکاة الأنوار فی غرر الأخبار، ص 149، نجف، المکتبة الحیدریة، چاپ دوم، 1385ق/ 1965م/ 1344ش‏.

[4]. ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، محقق، مصحح، امینی، عبد الحسین، ص 168، نجف اشرف، دار المرتضویة، چاپ اول، 1356ش.