علاوه بر روایتی که در پرسش وجود داشت، روایات فراون دیگری در مورد نعمت های بهشتی وجود دارند که شاید از نگاه بشر مادی توجیه پذیر نباشد، اما با اندک مطالعه ای در دانش ستاره شناسی، جایگاه بسیار کوچک زمین را در آسمان ها خواهید یافت و توجه داشته باشید که تمام زمین در برابر بهشت میلیاردها برابر کمتر از یک قطره در مقابل تمام اقیانوس ها است و تمام عمر این کره خاکی از آغاز تا پایان جز مقدار بسیار اندکی در برابر زندگی جاوید بهشت نیست.

خداوند می فرماید: "سابِقُوا إِلى‏ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُها کَعَرْضِ السَّماءِ وَ الْأَرْض‏"؛[1] بشتابید به سوی چشم پوشی پروردگار از گناهانتان و نیز بهشتی که وسعت آن به اندازه تمام آسمانها و زمین است.

و نیز می فرماید: "فَما مَتاعُ الْحَیاةِ الدُّنْیا فِی الْآخِرَةِ إِلاَّ قَلیل"؛[2] تمام زندگی دنیا در برابر آنچه در جهان آخرت است، جز مقدار اندکی نیست.

آن جا از مرگ خبری نیست تا زمان نقش تعیین کننده ای در بهره برداری از لذات داشته باشد: "لا یذُوقُونَ فیهَا الْمَوْتَ إِلاَّ الْمَوْتَةَ الْأُولى"؛[3] جز مرگ اولیه که پایان بخش زندگی دنیوی آنان بود، مرگ دیگری را نخواهند چشید.

بر این اساس معیارهای مادی و زمینی برای ارزیابی چگونگی استفاده از نعمت های بهشتی نمی تواند جایگاه و کاربردی داشته باشد.