"مداراة" از ریشه "دری" به معنای مهربان بودن، و رضایت کسى را جلب کردن و خواسته‏اش را بر آورده نمودن است. [1] از همین معنا است روایتی که از پیامبر اسلام (ص) نقل شده است: ریشه خرد پس از ایمان به خدا، مدارا کردن با مردم است بدون پایمال کردن حق. [2]

بنابر این تقیه مداراتی عبارت است از: اظهار محبت و دوستی نمودن با دیگران و در عمل نیز هماهنگ نمودن کارها با عمل آنان. [3]

این نوع تقیه تا زمانی جایز است که موجب ضرر دیگران و یا مخالف اصول دین نباشد؛ بنابر این اگر موجب قتل، دزدی، یا شهادت به دروغ شود، جایز نیست. [4]

همچنین اگر تقیه موجب شد عبادتی از کسی ترک شود، گرچه آن شخص گناه نکرده، اما قضای آن بر او واجب است؛ از همین رو فقها گفتند: کسى که از جهت اکراه یا اضطرار یا تقیه افطار کند، لازم است قضا نماید و کفاره واجب نیست. [5]

برای آگاهی بیشتر به نمایه های ذیل که در همین سایت موجود است، مراجعه کنید.

تقیه کردن امام معصوم 3022 (سایت: 4099) .

حدود تقیه 12377 (سایت: 12072) .

دلایل تقیه کردن ائمه 1779 (سایت: 2132) .

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.