«موسیقی» یا «موسیقیا» واژه ای یونانی است که در فرهنگ لغت، معادل «غنا» است؛ ولی در حوزه ی مفاهیم دینی و اصطلاح فقه، با یکدیگر تفاوت دارد. «غنا» در اصطلاح شرعی عبارت است از «آوازی که از حنجره ی آدمی بیرون آمده و در گلو چرخانده شود و در شنونده حالت سرور و وجد ایجاد کند و مناسب با مجالس لهو و خوش گذرانی باشد.» اما موسیقی به «صوتی گفته می شود که از آلات موسیقی، پدید آید»، بر این اساس، نسبت بین موسیقی علمی و موسیقی فقهی، عموم و خصوص مطلق است.»[1] و[2]

در رابطه با ملاک تشخیص موسیقی حلال از حرام مراجع گفته اند: در تعیین و تشخیص موسیقی حرام و حلال، باید به عرف عام مراجعه کرد.[3]، [4]، [5] و مقصود از اهل عرف، افراد فهمیده متدیّن، می باشد.

برای روشنتر شدن موضوع، نظر برخی مراجع معظم تقلید را در پاسخ به سؤال شما بیان می کنیم:   

حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مدظله العالی):

بطور کلّى اگر موسیقى از نوع لهوى مطرب متناسب با مجالس گناه و معصیت باشد، حرام است. موفق و مؤید باشید.

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مدظله العالی):

کلیّه صداها و آهنگ هایى که مناسب مجالس لهو و فساد است حرام، و غیر آن حلال است. و تشخیص آن با مراجعه به اهل عرف، یعنى افراد فهمیده متدیّن، خواهد بود.

حضرت آیت الله العظمی مکارم صافی گلپایگانی (مدظله العالی):

موسیقی در نظر عرف صداهای موزون خاصی است که به وسیله آلات موسیقی بوجود آید. مطلقاً حرام است و حلال آن وجود ندارد. والله العالم.[6]

برای آگاهی بیشتر رجوع شود به:

1. نمایه: دلایل حرمت و حلیت موسیقی، سؤال 388  (سایت: 401) .

2. نمایه: راه شناسایی موسیقی حلال از حرام، سؤال 499  (سایت: 540) .

3. نمایه: فطرت و حرمت موسیقی، سؤال 1078  (سایت: 1256) .

4. نمایه: دلایل حرمت موسیقی ، سؤال 932  (سایت: 1004 ) .

5. نمایه: حکم استماع موسیقی از رسانه ها ، سؤال 1358  (سایت: 1381) .