[1]. ر.ک: بهاء الدین عاملى، محمد بن حسین، ساوجى، نظام بن حسین، جامع عباسى و تکمیل آن(محشّٰى)، ص 829، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ اول، 1429ق؛ محقق داماد، سید مصطفى، قواعد فقه، ج ‌3، ص 62، مرکز نشر علوم اسلامى، تهران، چاپ دوازدهم، 1406ق.

[2]. «و دو نفر از مردان (عادل) خود را (بر این حقّ) شاهد بگیرید»؛ بقره، 282.

[3]. ر.ک: شیخ طوسی، المبسوط فی فقه الإمامیة‌، محقق و مصحح: کشفى‌، سید محمد تقى، ج 8، ص 171 – 173، المکتبة المرتضویة لإحیاء الآثار الجعفریة، ‌تهران، چاپ سوم، 1387ق؛ نجفى (صاحب الجواهر)، محمد حسن، جواهر الکلام فی شرح شرائع الإسلام، محقق و مصحح: قوچانى، عباس، آخوندى، على، ‌ج 41، ص 154 – 165، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ‌چاپ هفتم، بی تا؛ کاشف الغطاء، محمد حسین، تحریر المجلة‌، ج 2، قسم دوم، ص 114 – 116، المکتبة المرتضویة، نجف اشرف، چاپ اول، 1359ق؛‌ قواعد فقه، ج ‌3، ص 62. 

[4]. امام خمینی، تحریر الوسیلة، ج 2، ص 496، م 9، مؤسسه مطبوعات دار العلم، قم، چاپ اول، بی تا؛ سبزوارى، سید عبد الأعلى، ‌مهذّب الأحکام فی بیان الحلال و الحرام‌، ج 28، ص 142، مؤسسه المنار(دفتر حضرت آیة الله‌)، قم، چاپ چهارم، 1413ق؛ طاهرى، حبیب الله، حقوق مدنی، ج 1، ص 109، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ دوم، 1418ق.  

[5]. «اگر در شهادت دادن، دو مرد وجود نداشت، گواهی یک مرد و دو زن کافی است»؛ بقره، 282.

[6]. جامع عباسى و تکمیل آن (محشّٰى)، ص 830؛ تحریر المجلة‌، ج 2، قسم دوم، ص 114 – 116؛ قواعد فقه، ج ‌3، ص 62 و 63.