سؤال شما دارای چند فرض است:

1. عمل زنا قبل از طلاق بوده است؛

در این صورت باید گفت: براساس فتوای اکثر مراجع تقلید آن زن بر این مرد حرام ابدی می‌شود و فرقى نیست بین این‌که زانی بداند که زن، شوهر‌دار است یا نداند، و نیز فرقى بین عقد دائم و موقت نیست.^[1] البته طبق فتوای برخی فقها^[2] آن زن بر مرد زانی حرام ابدى نمی‌شود و پس از طلاق و گذشت عده می‌تواند با وی ازدواج نماید.^[3]

2. عمل زنا بعد از طلاق، ولی در زمان عده‏ بوده است؛

عده چون یا رجعی^[4] است یا بائن،^[5] این دو قسم را جداگانه بررسی می‌کنیم:

الف) عدۀ طلاق همسرتان، عدۀ طلاق رجعی باشد؛ در این صورت اگر کسی با زنی که در عدۀ طلاق رجعی است مقاربت کند، طبق نظر اکثر فقهای معاصر، آن زن بر او حرام ابدی می‌شود.^[6] البته طبق نظر برخی از فقها این امر موجب حرمت ابدی نیست.^[7] در هر صورت، در این مسئله فرقی بین این نیست که علم داشته باشند که مقاربت در زمان عده موجب حرمت ابدی است یا نه.^[8]

ب) عده‌ی طلاق همسرتان، عده‌ی طلاق بائن، یا عده‌ی ازدواج موقت و یا عده‌ی وفات باشد؛ در این صورت زنا با او موجب حرمت ابدی نبوده و بعد از اتمام عده‌‌اش می‌توان آن زن را به عقد خود درآورد.^[9]

[1]. آیات عظام: اراکی، خوئى، سیستانى، مکارم شیرازی:(بنابر احتیاط واجب). امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمد حسین، ج 2، ص 469 - 472، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، 1424ق؛ امام خمینی، نجاة العباد، ص 371، مسئله 10، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى قدس سره، چاپ اول، 1422ق؛ مکارم شیرازى، ناصر، رساله توضیح المسائل، ص 396، مسئله 2049، قم، مدرسه امام على بن ابى طالب، چاپ پنجاه ودوم، 1429ق.

[2]. آیات عظام: شبیری زنجانی، صانعی، فاضل لنکرانی و تبریزى؛ آیت الله تبریزی: (بنابر أظهر حرام ابدى نمی‌شود).

[3]. شبیرى زنجانى، سید موسى، رساله توضیح المسائل، ص 517، مسئله 2407، قم، سلسبیل، چاپ اول، 1430ق؛ فاضل لنکرانى، محمد، رساله توضیح المسائل، ص 432، مسئله 1886، قم، چاپ صد و چهاردهم، 1426ق؛ استفتاء از طریق تماس تلفنی با دفتر آیت الله یوسف صانعی.

[4]. «طلاق رجعى» آن است که بعد از طلاق تا وقتى زن در عدّه است، شوهر می‌تواند به او رجوع نماید. امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، ج2، ص 529، مسئله 2522.

[5]. طلاق بائن آن است که بعد از طلاق، مرد حقّ ندارد به زن خود رجوع کند؛ یعنى بدون عقد او را به زنى قبول نماید و آن بر پنج قسم است: اوّل: طلاق زنى که نُه سالش تمام نشده باشد. دوم: طلاق زنى که یائسه باشد؛ یعنى اگر سیده است بیشتر از شصت سال و اگر سیده نیست بیشتر از پنجاه سال داشته باشد. سوم: طلاق زنى که شوهرش بعد از عقد با او نزدیکى نکرده باشد. چهارم: طلاق سوّمِ زنى که او را سه دفعه طلاق داده‏‌اند. پنجم: طلاق خلع و مبارات(طلاق زنى را که به شوهرش مایل نیست و مهر یا مال دیگر خود را به او می‌بخشد که طلاقش دهد، «طلاق خلع» گویند. و اگر زن و شوهر یکدیگر را نخواهند و زن مالى به مرد بدهد که او را طلاق دهد، آن طلاق را «مبارات» گویند. همان، ص 529، مسئله 2522و 2528 و 2531.

[6]. آیات عظام:  خویی، اراکی، صافی، سیستانی و مکارم شیرازی(بنابر احتیاط واجب)؛ توضیح المسائل (محشّی)، ج2، ص 469، مسئله 2398.

[7]. آیات عظام: شبیری زنجانی، صانعی، فاضل لنکرانی و تبریزى؛ آیت الله تبریزی: (بنابر أظهر حرام ابدى نمی‌‌شود)؛ ر. ک: همان، ص 469، مسئله 2398؛ شبیرى زنجانى، سید موسى، رساله توضیح المسائل، ص 517، مسئله 2407.

[8]. بنابر استفتای شفاهی از دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی.

[9]. البته طبق نظر آیت الله مکارم شیرازی در این صورت نیز به احتیاط واجب حرام ابدی می‌‌شود؛ ر. ک: همان، ص 469، مسئله 2398.