قرآن کریم در ادامه بیان داستان نجات حضرت ابراهیم و حضرت لوط و اعطای مواهب ویژه و فرزندان صالح به ابراهیم (ع)[1] به آیه مورد بحث که مربوط به مقام امامت و رهبرى این پیامبر بزرگ و بخشى از صفات، برنامه‏ها و ویژگیهای این مقام الهی است اشاره مى‏کند: «و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما مردم را هدایت می‏کردند و انجام کارهای نیک و برپا داشتن نماز و ادای زکات  را به آنها وحی کردیم و تنها ما را عبادت می‏کردند.»[2]
از آیه فوق استفاده می‏شود که 5 ویژگی امامان حق از قرار زیر است:
1. مردم را به خدا دعوت می کنند .
2. اهل انجام خیرات و کارهای نیک هستند.
3.نماز را بپا می دارند.
4. زکوات(صدقات) پرداخت می کنند.
5.   فقط خدارا می پرستند.


در حقیقت مقام امامت ، مقام تحقق بخشیدن به تمام برنامه‏هاى الهى است، به تعبیر دیگر ایصال به مطلوب و هدایت تشریعى و تکوینى است، امام از این نظر به خورشیدی مى‏ماند که با اشعه خود موجودات زنده را پرورش مى‏دهد.


اولین ویژگی امامان بر حق این است که: آنها به فرمان ما هدایت مى‏کردند ( یهدون بامرنا) و نه تنها هدایت به معنى راهنمائى و ارائه طریق که آن در نبوت و رسالت نیز وجود دارد، بلکه به معنى دستگیرى کردن و رساندن به سر منزل مقصود براى آنها که آمادگى و شایستگى دارند.[3]


دومین، سومین و چهارمین موهبت و ویژگى آنها این بود که ما به آنها انجام کار خیر، برپا داشتن نماز و اداى زکات را وحى کردیم (و اوحینا الیهم فعل الخیرات و اقام الصلوة و ایتاء الزکاة).


این وحى مى‏تواند وحى تشریعى باشد، یعنى ما انواع کارهاى خیر و اداى نماز و اعطاى زکات را در برنامه‏هاى دینى آنها گنجاندیم،و هم مى‏تواند وحى تکوینى باشد، یعنى به آنها توفیق و توان و جاذبه معنوى براى انجام این امور را بخشیدیم.


و در پنجمین و آخرین فراز به مقام عبودیت آنها اشاره کرده، مى‏گوید: آنها همگى فقط ما را عبادت مى‏کردند (و کانوا لنا عابدین). [4]


ضمنا تعبیر به (کانوا) که دلالت بر سابقه مستمر در این برنامه دارد، شاید اشاره به این باشد که آنها حتى قبل از رسیدن به مقام نبوت و امامت، مردانى صالح و موحد و شایسته بوده‏اند و در پرتو همین برنامه‏ها، خداوند نعمتهای جدیدی به آنها بخشیده است.[5]