با آن‌که در محرم و نامحرم بودن، عنصر فامیل و غریبه بودن به تنهایی نقش چندانی ندارد، اما با توجه به این‌که مسئله «اطمینان به طرف مقابل» نیز در برخی از ارتباطات مهم است، این اطمینان، معمولاً در فامیل بیشتر است؛ از این‌رو ممکن است ارتباطات میان نامحرمان، در فامیل با غریبه متفاوت باشد.
در روایت آمده است؛ صفوان جمال به امام صادق(ع) عرض کرد، مرا به شغلم می‌شناسی و میدانى که من شتر دارم، گاهى اتفاق مى‌افتد که زنى براى سفر حج به من مراجعه می‌کند، مسلمان و دوست‌دار شما است، و به ولایت شما ایمان دارد ولى همراه او محرمى نیست، در این صورت تکلیف من نسبت به او چیست؟ امام(ع) فرمود: هر زمان که زنى مسلمان به تو مراجعه کرد، او را سوار کن؛ زیرا که مرد مؤمن محرم زن مؤمنه است. سپس امام صادق(ع) این آیه را تلاوت کرد: و «المؤمنون و المؤمنات بعضهم أولیاء بعض»؛ مردان مؤمن و زنان مؤمن دوستان یکدیگرند.[1]
بدیهی است بسیاری از مسائل معاشرتی که مراعات آن نسبت به غریبه لازم است، در معاشرت‌های معمول میان فامیل و کسانی که به نوعی اعتماد و اطمینان در میانشان وجود دارد، ضروری به نظر نمی‌رسد. البته؛ گفتنی است؛ این بدان معنا نیست که مسائلی؛ مانند رعایت حجاب و بسیاری از احکام مسلم و ضروری محرم و نامحرمی در میان فامیل برداشته می‌شود، بلکه به این معنا است که با رعایت موازین شرعی، در معاشرت و رفت و آمدهای معمول و مرسوم، می‌توان مقداری راحت‌تر نسبت به غریبه‌ها برخورد کرد.

---