در تاریخ اسلام، افرادى به معارضه با قرآن پرداخته‌اند، ولى تنها کارى که توانستند بکنند، اثبات عجز و کوچکى خود است. عده‌اى از آنها خواسته‌اند قرآن را کارى بشرى جلوه دهند که تاریخ از عده‌ای از آنان نام می‌برد. از سوی دیگر؛ افراد بسیارى به ادعاى پیامبرى برخاسته و سخنانى نیز به ظاهر مانند قرآن گفته‌اند از جمله می‌توان به مسیلمه[1]، عبهلة (اسود)[2]، سجاح[3] و ... اشاره کرد.
اسود عنسی؛ همان عبهلة بن کعب بن عوف عنسى (از قبیله بنی مذحج) است که برخی او را ذو الخمار نامیده‌اند.[4]
وی در زمان حیات نبى اکرم(ص)، در یمن مدعى نبوّت شد؛ و اولین ارتداد از دین اسلام توسط او اتفاق افتاد، عده‌ای از قبیله بنی مذحج به او پیوستند و او با کمک آنان توانست کارگزاران پیامبر در یمن را اخراج کرده و برخی دیگر را به قتل رساند. خبر ادعای نبوّت او بعد از بازگشت پیامبر(ص) از حجة الوداع و در ایام بیماری ایشان، به حضرت رسید.[5]
اسود عنسی، توسط برخی از ایرانیان مسلمان، و مشخصاً توسط فیروز دیلمی، درست یک روز قبل از وفات پیامبر(ص) کشته شد.[6] بنابر برخی از نقل‌های تاریخی، مقابله با اسود و در نتیجه کشته شدنش، با دستور مستقیم پیامبر و توسط نامه ایشان که به برخی از مسلمانان یمن رسید، و آنها را امر به نبرد با أسود کرد، اتفاق افتاد.[7]

---