قرآن کریم وضعیت کوه‌ها را در قیامت این‌گونه توصیف می‌کند:
۱. «وَ یَوْمَ نُسَیِّرُ الْجِبالَ وَ تَرَى الْأَرْضَ بارِزَةً وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً»؛[1] و روزى را به یاد آور که کوه‌‏ها را به حرکت درآوریم و زمین را آشکار (و مسطح) مى‌‏بینى و همه آنان [انسان‌ها] را برمى‏‌انگیزیم، و احدى از ایشان را فروگذار نخواهیم کرد.
۲. «وَ تَسیرُ الْجِبالُ سَیْراً»؛[2] و کوه‌‏ها از جا کنده و متحرّک مى‌‏شوند.
۳. «وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا»؛[3] و کوه‏‌ها در هم کوبیده مى‏‌شود.
۴. «وَ حُمِلَتِ الْأَرْضُ وَ الْجِبالُ فَدُکَّتا دَکَّةً واحِدَةً»؛[4] و زمین و کوه‏‌ها از جا برداشته شوند و یک‌باره در هم کوبیده و متلاشى گردند.
۵. «وَ تَکُونُ الْجِبالُ کَالْعِهْنِ»؛[5] و کوه‌‏ها مانند پشم رنگین متلاشى خواهد بود.
۶. «یَوْمَ تَرْجُفُ الْأَرْضُ وَ الْجِبالُ وَ کانَتِ الْجِبالُ کَثیباً مَهیلاً»؛[6] در آن‌روز که زمین و کوه‌‏ها سخت به لرزه درمى‌‏آید، و کوه‌‏ها (چنان درهم کوبیده مى‌‏شود که) به شکل توده‌‏هایى از شن نرم درمى‌‏آید!
۷. «وَ إِذَا الْجِبالُ نُسِفَتْ»؛[7] و در آن زمان که کوه‌‏ها از جا کنده شوند.
۸. «وَ سُیِّرَتِ الْجِبالُ فَکانَتْ سَراباً»؛[8] و کوه‌‏ها به حرکت درمى‌‏آید و به صورت سرابى مى‏‌شود.
۹. «وَ إِذَا الْجِبالُ سُیِّرَتْ»؛[9] و در آن هنگام که کوه‌‏ها به حرکت درآیند.
۱۰. «وَ تَکُونُ الْجِبالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوش»؛[10] و کوه‏‌ها مانند پشم رنگین حلّاجى ‏شده مى‌‏گردد.

---