زنا و رابطه نا مشروع با زنان یکی از مفاسد بزرگ اجتماعی است که باعث خسارت های جبران ناپذیر است به همین جهت اسلام آن ر ا حرام دانسته و با آن شدیداًً مبارزه نموده است. خداوند در قرآن فرموده است: "... و نزدیک زنا نشوید، که کار بسیار زشت، و بد راهى است"! [1] در این بیان کوتاه به سه نکته اشاره شده:

الف. نمى‏گوید زنا نکنید، بلکه مى‏گوید به این عمل شرم‏آور نزدیک نشوید، این تعبیر علاوه بر تاکیدى که در عمق آن نسبت به خود این عمل نهفته شده، اشاره لطیفى به این است که آلودگى به زنا غالبا مقدماتى دارد که انسان را تدریجا به آن نزدیک مى‏کند، چشم‏چرانى یکى از مقدمات آن است، برهنگى و بى حجابى و بد حجابی، کتاب هاى بدآموز و" فیلم هاى آلوده" و "نشریات فاسد" و "کانون هاى فساد" هر یک مقدمه‏اى براى این کار محسوب مى‏شود . همچنین خلوت با اجنبیه (یعنى بودن مرد و زن نامحرم در یک مکان خالى و تنها) عامل وسوسه ‏انگیز دیگرى است .

ب . جمله "إِنَّهُ کانَ فاحِشَةً" که مشتمل بر سه تاکید است (انّ و استفاده از فعل ماضى و تعبیر به فاحشه) عظمت این گناه آشکار را آشکارتر مى‏کند .

ج. جمله "ساءَ سَبِیلًا" (راه زنا بد راهى است) بیانگر این واقعیت است که این عمل راهى به مفاسد دیگر در جامعه مى‏گشاید . [2]

یکی از شرایط تحقق زنای اصطلاحی (دارای احکام شرعی؛ مثل حد، حرمت ابدی و...) دخول به اندازه حشفه (ختنه گاه) است و تا زمانی که دخول انجام نشده است، گرچه روابط زن و مرد نامحرم کار حرام و گناه بزرگی است، اما زنای مصطلح نیست. و اگر طرفین یا یکی از آنها یقین به دخول پیدا نکرده است، باید بنا را براین بگذارد که زنا محقق نشده است و به دنبال اثبات آن نباشند، بلکه برای گناهی که انجام داده اند توبه کنند و گناه خود را در جایی جز بین خود و خدای خود باز گو نکنند و با پشیمانی و ندامت از کار خود واقعا در پیشگاه توبه نمایند و امید به رحمت و لطف خدا داشته باشند که امید است توبه آنان پذیرفته شود.

اما اگر دخول انجام شده باشد، براساس فتوای اکثر فقها آن زن بر این مرد حرام ابدی می شود و فرقى نیست بین این که مرد زانى عالم باشد به این که او شوهر دار است یا نباشد، و فرقى بین عقد دایم و صیغه نیست. [3] البته طبق فتوای آیت الله صانعی [4] و مرحوم آیت الله تبریزى، زن بر مرد زنا کننده، بنابر أظهر حرام ابدى نمى‏شود.