با تأمل و دقت در آموزه‌های دینی، یک اصل مسلم و قطعی به دست می‌آید، و آن این است که همه عالم در دست قدرت الهی است و هیچ‌کس غیر از خداوند مستقلاً هیچ قدرت و توانایی ندارد، امّا بندگان خدا بالعرض و با واسطه و با لطف خداوند از قدرت بهره‌مندند.[1] با توجه به این مقدمه باید گفت اجر و پاداش یک بخشش مخصوص ذات الهی است، ولی ما در این‌جا تنها کسانی را که پیش خدا آبرو دارند وسیله قرار می‌دهیم و از آنان می‌خواهیم وساطت کنند تا ما به آن مواهب برسیم.
امّا بخش دیگری را خداوند به بندگانش تفویض نموده است مثل شفا دادن مریض به دست عیسای مسیح[2] در این بخش بندگان خاص خداوند - البته باز هم نه به صورت مستقل – می‌توانند به دیگران اجر و پاداش دهند.
خداوند از زبان یکی از دختران حضرت شعیب به حضرت موسی(ع) می‌فرماید: ناگهان یکى از آن دو (زن) به سراغ او آمد، در حالى‌که با نهایت حیا گام برمى‏‌داشت، گفت: «پدرم از تو دعوت مى‌‏کند تا مزد و اجر آب دادن (به گوسفندان) را که براى ما انجام دادى به تو بپردازد.[3]
بنابر این، با اذعان و اعتقاد به این که کسی غیر از خدا به طور مستقل قدرت بر چیزی ندارد، و هر کس هر چیزی که دارد از خداوند است اشکالی در این نوع تعبیرات نیست.

---