اولاً: اساس کمک‌های جمهوری اسلامی ایران به دیگر کشورهای اسلامی کمک‌های معنوی است، نه کمک‌های مادی و مالی.

ثانیاً: اگر کمک‌های مادی و مالی هم نسبت به دیگر کشورهای اسلامی داشته باشد، این کار دارای آثار و فواید مادی و معنوی بسیاری است:

1. آثار مادی: این کار موجب رشد و شکوفایی اقتصادی کشور خواهد شد؛ چون یکی از عوامل مهم رشد اقتصادی و برقراری روابط تجاری با دیگر کشورها، داشتن اعتبار سیاسی در جامعه‌ی بین المللی است و داشتن اعتبار سیاسی در جامعه جهانی وابسته به داشتن حامی و نیروی‌های پشتیبان در میان کشورهای دنیا و تعامل خوب و حمایت از آنها است؛ چنان‌که تمام کشورهای دنیا برای استحکام پایه‌های نظام خود در جامعه‌ی جهانی به دوستان خود در مناطق مختلف کمک‌های مادی و معنوی کرده و اهرم‌های دفاعی برای خود درست می‌کنند.
2. آثار معنوی: این کار علاوه بر این‌که خوشنودی خداوند متعال و انجام وظیفه‌ی شرعی[1] و انسانی را به همراه دارد، موجب گسترش عدالت، رفع ظلم و ستم و ترویج آرمان‌های اسلام و انقلاب خواهد شد.
3. توجه به یک نکته‌ی بسیار مهم در این باره ضروری به نظر می‌رسد و آن این‌که اسلام به مرزبندی و تقسیم‌بندی جغرافیایی کشورها که دستاورد استعمار برای تفرقه و جدایی بین مسلمانان است، معتقد نیست.

اسلام معتقد است مردم مسلمان در سراسر دنیا یک ملت هستند؛ لذا از آنان تعبیر به "امت واحده" می‌کند: "إِنَّ هذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً واحِدَةً وَ أَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُون‏".[2] و کشورهای اسلامی یک کشورند که در فقه اسلامی به آنها «دارالاسلام» در مقابل "دارالکفر"[3] اطلاق می‌شود. از این جهت است که ثروت‌های کشورهای اسلامی در دست ولی امر مسلمین است و او هر جا که به صلاح امت اسلامی باشد مصرف می‌کند. البته، اگر حفظ نظام جمهوری اسلامی متوقف بر صرف این اموال فقط در ایران باشد، در این‌جا ولی امر مسلمین از باب تقدیم اهم بر مهم، آن‌را در ایران مصرف می‌کند؛ چراکه جمهوری اسلامی امروز به عنوان مرکز و محور برای دولت مسلمین است.[4]

شاهد بر این ادعا این است که ما مشاهده می‌کنیم شیعیان در سایر کشورهای اسلامی، وجوهات شرعیه خود را برای مراجع تقلید در قم ارسال می‌کنند. مراجع نیز این اموال را در کارهای خیر به ویژه نشر و انتشار، علم و تأسیس مراکز و مدارس علمی در ایران و سایر کشورها هزینه می‌کنند و ... .

[1]. ر. ک: کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، کتاب ایمان و کفر، باب حق مؤمن بر مؤمن، ح 1و 2 و3؛ برای اطلاع بیشتر، ر. ک: نراقی، ملا احمد، معراج سعادت، ص 385.

[2]. انبیاء، 92.

[3]. ر. ک: هادوی تهرانی، مهدی، ولایت و دیانت، قم، خانه خرد.

[4]. در زمان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، از امام خمینی(ره) در باره‌ی اولویت دفاع از ایران یا لبنان، سؤال شد، امام فرمود اولویت دفاع از آن ایران است؛ چراکه ایران به عنوان مرکز و محور کشورهای اسلامی محسوب می‌شود.