بدیهی است که اخذ مالیات توسط دولت، به منظور ارائه خدمات مادی و معنوی به مردم است.

کمک های جمهوری اسلامی به دیگر کشورهای اسلامی، بیشتر کمک های معنوی است و کمک های مادی نیز از مالیات و عوارض پرداختی توسط مردم نیست، بلکه از بودجه هایی است که در اختیار دولت است و از موارد گفته شده نیست.

باید توجه داشت که چنین کارهایی یک مسئله انسان دوستانه است که همه دولت ها اعم از اسلامی و اسلامی به حکم وظیفه انسانی، در مواقع بحران به کشور های بحران زده و نیازمند، ارائه می دهند که دارای فوائد زیادی برای مردم کشور اهدا کننده است. از میان فوائد مادی چنین کارهایی می توان به موارد زیر اشاره کرد :

الف. رشد و شکوفایی اقتصادی کشور اهدا کننده، چون یکی از عوامل مهم رشد اقتصادی و برقراری روابط تجاری با دیگر کشورها، داشتن اعتبار سیاسی در جامعه بین المللی است و چنین کارهایی موجب اعتبار سیاسی در جامعه جهانی می شود. چنان که تمام کشورهای دنیا برای استحکام پایه های نظام خود در جامعه جهانی به دوستان خود در مناطق مختلف کمک های مادی و معنوی می نمایند و اهرم های دفاعی برای خود درست می کنند.

ب. برخورداری از کمک های متقابل در شرایط بحرانی مشابه.

ج. به دست آوردن پشتیبانی ملت ها و دولت ها، هر ملتی دارای دشمنان زیادی است که به تنهایی نمی تواند در مقابل آنها از خود دفاع کند و برای حفظ نیازمند داشتن حامی و نیروی های پشتیبان در میان کشورهای دنیا و تعامل خوب و حمایت از آنها است.

آثار معنوی:

الف. خوشنودی خداوند متعال و انجام وظیفه شرعی، [1]

ب. انجام وظیفه انسانی و نوع دوستی،

ج. تحکیم روابط دوستانه بین دولت ها و ملت ها،

د. گسترش عدالت، رفع ظلم و ستم و ترویج آرمان های اسلام و انقلاب.

براین اساس رهبران کشورها موظف اند برای حفظ منافع کشور مردم خود، دراین زمینه سرمایه گذاری کنند.

توجه به یک نکته بسیار مهم در این باره ضروری به نظر می رسد و آن این که اسلام به مرزبندی و تقسیم بندی جغرافیایی کشور ها که دست آورد استعمار برای تفرقه و جدایی بین مسلمانان است معتقد نیست.

اسلام معتقد است مردم مسلمان در سراسر دنیا یک ملت هستند، لذا از آنان تعبیر به امت واحده می کند: "إِنَّ هذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً واحِدَةً وَ أَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُون‏". [2] و کشورهای اسلامی یک کشورند که در فقه اسلامی به آنها «دارالاسلام» در مقابل دارالکفر [3] اطلاق می شود. از این جهت است که ثروت های کشورهای اسلامی در دست ولی امر مسلمین است، و او هر جا که به صلاح امت اسلامی باشد مصرف می کند. البته اگر حفظ نظام جمهوری اسلامی متوقف بر صرف این اموال فقط در ایران باشد، در این جا ولی امر مسلمین از باب تقدیم اهم بر مهم، آن را در ایران مصرف می کند؛ چراکه جمهوری اسلامی امروز به عنوان مرکز و محور برای دولت مسلمین است. [4]

همان طور که امروزه شاهدهستیم که شیعیان در سایر کشورهای اسلامی، وجوهات شرعیه خود را برای مراجع تقلید در ایران (قم) ارسال می کنند. مراجع نیز این اموال را در کارهای خیر به ویژه نشر و انتشار، علم و تأسیس مراکز و مدارس علمی در ایران و سایر کشورها هزینه می کنند و ... [5]

پاسخ حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته) در این خصوص به شرح زیر است:

اگر این بودجه برای هدف یا مصرف خاصی در داخل کشور تعیین نشده و پرداخت کنندگان به شرط مصرف خاصی وجوه را پرداخت نکرده باشند و شخص گیرنده حق مصرف آن را به شکل کلی دارا باشد، می توان آن را در مصارف شرعی در هر مکانی مصرف نمود.