هرگاه در مطابقت اراده استعمالى متکلم با اراده جدّى او، شک کنیم؛ یعنى شک کنیم که آیا متکلم همان معناى مفهوم از لفظی را که استعمال نموده، اراده کرده است یا معناى دیگرى را؟ اصل کلّى که بناى عقلا بر آن است، تطابق اراده جدّى با اراده استعمالى است. دانشمندان اصول فقه این اصل را «اصل تطابق» می‌نامند.[1]
اراده استعمالى در مقابل اراده جدى است. و آن عبارت است از این‌که گوینده اراده کرده که لفظ را در معنایى به‌کار ببرد. اما هرگاه گوینده آن معنایى را که از لفظ فهمیده می‌شود اراده نیز کرده باشد، به آن اراده جدّی گویند.[2]

---