مجتهد اگر در یک مسئله به نظر قطعی برسد، می‌تواند در آن موضوع خاص فتوا صادر کند. اما گاهی در یک موضوع خاص، به نظر قطعی نمی‌رسد، که با آوردن عباراتی مانند احتیاط واجب، این پیام را به مقلد می‌رساند که در این موضوع خاص و با توجه به رعایت دیگر شرایط؛ می‌تواند از مجتهد دیگری که فتوا داده است، تقلید کند. در توضیح المسائل مراجع معظم تقلید، عباراتی آمده است که هر کدام می‌تواند دلالت بر فتوا بودن یا نبودن و یا احیاناً دلالت بر احتیاط مستحب[1] آن حکم کند که به صورت فشرده بدان‌ها اشاره می‌شود:
۱. احوط‌؛ مطابق با احتیاط
هرگاه فقیه در مسئله‌اى، دلیل محکمى براى صدور فتوا نداشته باشد و مسئله از مواردى باشد که طبق نظر او اصل احتیاط در آن جارى شود، آنچه را که مطابق احتیاط است با واژه‌هایى مانند «احوط» بیان می‌کند. احتیاط در این صورت، واجب است (احتیاط واجب). اما در صورتى که فقیه در مسئله‌اى فتوا داشته باشد، لیکن به جهت وجود فتواى مخالف که مطابق احتیاط نیز می‌باشد، از واژه احوط استفاده کند، احتیاط مستحب است.[2]
۲. احوط اقوى
احوط اقوى؛ از الفاظ فتوا است و بیانگر آن است که علاوه بر قوی‌تر بودن دلیل حکم؛ نسبت به دلیل مخالف نیز مطابق با احتیاط می‌باشد.[3]
احوط اولى‌: منظور؛ احتیاط مستحب است.[4]
احوط لزومى‌: منظور؛ احتیاط واجب است.[5]

---