1. طبیعی است؛ صفتی که کسی را به آن متصف می‌کنیم، ملکه‌ای است که باید در او وجود داشته باشد و با یک‌بار یا دو بار نمی‌شود کسی را به صفتی پسندیده و یا ناپسند متصف نمود، همان‌طوری که اگر کسی را با چند بار کار کردن در نانوایی، نانوا نمی‌توان گفت؛ لذا با یک کار بد شخص، آدم بدی نخواهد بود، و با یک کار خوب آدم خوب نخواهد شد.
2. باید میان فعل و فاعل تفاوت قائل شد؛ شاید گاه رفتار بدی از انسان خوبی سربزند و یا از شخص بدی رفتاری نیک مشاهده کنیم.
3. اگرچه با مشاهده یکی دو کار خوب از دیگران نمی‌توان قضاوتی در مورد آنان داشت، اما به هر حال؛ ما مأمور به ظاهریم و طبیعتاً فردی که همواره کارهای نیک انجام می‌دهد را انسانی خوب می‌دانیم و همین را نیز مبنای قضاوت خود در اموری مانند مشاوره قرار می‌دهیم. به عنوان نمونه؛ اگر فردی که او را به انجام کارهای خوب می‌شناسید قصد ازدواج داشته و طرف مقابل برای تحقیق نزد شما بیاید شما چه خواهید گفت؟ آیا خواهید گفت که شاید او آدم بدی باشد، اما کارهای خوب می‌کند؟!
4. البته میزان و محکی که میان عامه مردم وجود دارد با میزانی که خداوند و اولیای خاص او دارند متفاوت است؛ زیرا مردمی از علم عادی برخوردارند، حکمشان نیز باید بر اساس رفتار ظاهری باشد، ولی خداوند که عالم الغیب است و کسانی که خداوند آنان را از علم غیب برخوردار نمود، از قصد همه خبر دارند، لذا اگر کسی کارهای به ظاهر خیری داشته باشد؛ مثلاً مدرسه و مسجد بسازد و به فقرا کمک کند امّا قصدش خدایی نباشد در نگاه آنان انسان نیکی بشمار نخواهد آمد.
5. عملاً این‌که دیگری را نیکوکار اعلام کرده و یا آن‌که بگوییم کار او نیک است، تفاوت چندانی در نتیجه داشته و هر دو روش ممکن است فرد را دچار غرور و ریا کند که برای جلوگیری از این آفت می‌توان اعلام کرد که یک انسان باید از نیکوکاری خود با نیت پاک و نیز استمرار کار نیک نگهداری کند.
6. برای آگاهی بیشتر پاسخ‌های زیر را مطالعه کنید:
«ملاک و معیار ارزش اخلاقی»، سؤال 74273
«تفاوت اخلاق و علم اخلاق»، سؤال 12617