یکی از اهداف و برنامه‌های اساسی پیشوایان معصوم(ع)، حراست و نگه‌داری از اندیشه‌های ناب اسلامی بود که هر یک از امامان بر حق - طبق شرایط حاکم بر دوران امامت خویش - این امر مهم را به بهترین شیوه به انجام می‌رسانیدند. جامعه مسلمانان بویژه شیعیان در زمان امامت آن بزرگواران درگیر مشکلات بسیاری بودند و گروه‌هایی می‌خواستند با رواج انحرافات فکری و عقیدتی و تحریفات دینی، جامعه اسلامی را به هر سمت و سویی که خود می‌خواستند بکشانند و اعتقادات مردم - مخصوصاً جوانان - را نسبت به باورهای دینی سست کنند و آنان را در دامان اندیشه‌های باطلی که از پیش طراحی کرده بودند، بیندازند تا کسی نتواند آزادانه در برابر این تهاجم ایستادگی کند، امّا امامان معصوم(ع) به مناسبت‌هایی با این انحرافات و تحریفات برخورد می‌کردند و با اعلام موضع خویش، نظر حق و صحیح را بیان می‌نمودند و مردم را از باورهای ناصحیح و غلط باز می‌داشتند، تا جایی که علاوه بر مبارزه فرهنگی با دشمنان تشیع، یکی از محورهای مهم فعالیت‌های آن پیشوایان، مبارزه با انحرافات فکری و انشعابات درونی تشیّع بود تا در زمانی که حاکمان ستم‌گر در رأس هرم قدرت قرار دارند و به فساد دامن زده و بدعت‌آفرینی می‌کنند، دست کم جامعه شیعی از این تهاجم فرهنگی کمتر آسیب ببیند.
ضرورت به کارگیری روش مناسب برای مقابله با انحراف و تحریفات دینی ما را وا می‌دارد که به چگونگی برخورد ائمه(ع) با انحرافات و تحریفات بپردازیم. ائمه معصوم(ع) برای مقابله با این مشکل، از روش‌های متفاوتی استفاده کرده‌اند که پرداختن به آنها از حوصله این نوشتار خارج است؛ از این‌رو فهرست‌وار به مواردی اشاره و به مقالاتی ارجاع می‌شود:
1. توصیه و دعوت به بازگشت: ساده‌ترین برخوردی که ائمه معصوم(ع) در برابر کسانی که موجبات انحرافات دینی را فراهم می‌کردند، امر به معروف و نهی از منکر و دعوت به بازگشت به صراط مستقیم بود.
2. اعلام برائت و لعن: آن‌گاه که تذکرات ائمه اطهار(ع) به این افراد کارساز واقع نمی‌شده است، ایشان برای محفوظ ماندن جامعه شیعه از خطرات این افراد برخوردهای سخت‌تری را در پیش می‌گرفته‌اند. یکی از رایج‌ترین این برخوردها، اعلام برائت از این افراد بوده است.
3. بیان نقش شیطان در ایجاد انحراف؛
4. ارائه معنویت اصیل دینی؛
5. خشکاندن ریشه انحراف (مقابله با ریاست طلبی)؛[1]

---