آیات قرآن، راهکاری برای سعادت بشر است که در آن نباید چندان به دنبال علوم تجربی قدیم و جدید بود. اما با این وجود، می‌توان به مواردی هم اشاره کرد که سابقاً چندان مفهوم نبوده و با گسترش علوم تجربی جدید توجیه‌پذیر شده است، مانند:
1. قابلیت انفجارپذیری و اشتعال اجزای تشکیل دهنده آب(هیدروژن و اکسیژن): در آیه‌ای از قرآن در توصیف روز قیامت چنین آمده: «هنگامی که دریاها برافروخته و شعله‌ور شوند»[1] و در آیه‌ای دیگر می‌خوانیم: «هنگامی که دریاها شکافته و منفجر شوند».[2] و می‌دانیم که هیدروژن و اکسیژنی که بعد از کاتالیز آب به دست می‌آیند، یکی قابلیت انفجار دارد و دیگری قابلیت شعله‌ور شدن.
2. فشار شدید (جی مثبت) در مورد افرادی که به سمت آسمان صعود می‌کنند: خداوند در توصیف افرادی که اهل گمراهی هستند چنین فرموده: «سینه‌اش را آن‌چنان تنگ می‌کند که گویا به سمت آسمان بالا می‌رود».[3]
3. باروری برخی گیاهان بر اثر گرده افشانی و یا باروری ابرها: خدای متعال در بیان نعمت‌هایش چنین فرموده: «ما بادها را براى بارور ساختن فرستادیم».[4]
4. اشاره به یکی نبودن اثر انگشت در افراد: در سوره قیامت و در بیان احوال قیامت چنین آمده: «بلی! ما قادریم که حتی  خطوط سر انگشتان او را موزون و مرتّب کنیم».[5]
5. کروی بودن زمین: برخی از آیات قرآن اشاره به کروی بودن زمین دارند، مانند این آیه شریفه: «قسم به پروردگار مشرق‌ها و مغرب‌ها».[6]
6. اشاره به اختراعات جدید در صنعت حمل و نقل: خداوند در آیه از قرآن به نشانه‌ها و نعمت‌هایش اشاره کرده و مَرکب‌هایی که در اختیار انسان قرار داده را ذکر کرده و می‌فرماید: «همچنین اسب‌ها و استرها و الاغ‌ها را آفرید تا بر آنها سوار شوید و زینت شما باشد» و سپس می‌فرماید: «و چیزهاى دیگری می‌آفریند که نمی‌دانید».[7] این بخش اخیر آیه، می‌تواند اشاره به وسایل حمل و نقل جدید باشد.
7. اشاره به نقش تعدیل کننده کوه‌ها در ثبات و آرامش زمین: «کوه‌ها را میخ زمین قرار دادیم»[8] و « در زمین، کوه‌هاى ثابت و محکمى افکند تا لرزش آن‌را نسبت به شما بگیرد».[9]
8. جاذبه میان کرات که نقش نوعی ستون را ایفا می‌کنند: «آسمان‌ها را بدون ستونى که آن‌را ببینید آفرید».[10]
9. نقش حفاظتی جوّ زمین در برابر قطعات آسمانی: خداوند در بیان عجائب خلقت آسمان‌ها و زمین چنین فرموده: «و آسمان را سقف محفوظى قرار دادیم».[11]
10. اشاره به ذاتی بودن نور خورشید و عارضی بودن نور ماه: خداوند در توصیف نور خورشید و ماه می‌گوید: «او کسى است که خورشید را روشنایى، و ماه را نور قرار داد».[12]

---