در منابع حدیثی، روایتی از رسول خدا(ص) نقل شده است که متن آن چنین است: «قالَ لَنَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَیُّ شَیْ‏ءٍ خَیْرٌ لِلْمَرْأَةِ فَلَمْ یُجِبْهُ أَحَدٌ مِنَّا فَذَکَرْتُ ذَلِکَ لِفَاطِمَةَ (ع) فَقَالَتْ مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ خَیْرٌ لِلْمَرْأَةِ مِنْ أَنْ لَا تَرَى رَجُلًا وَ لَا یَرَاهَا فَذَکَرْتُ ذَلِکَ لِرَسُولِ اللَّهِ (ص) فَقَالَ صَدَقَتْ إِنَّهَا بَضْعَةٌ مِنِّی‏»؛[1] امام علی(ع) می‌فرماید: رسول خدا(ص) از ما پرسید بهترین چیز برای یک زن چیست؟ هیچ‌یک از حاضران نتوانست جواب سؤال آن‌حضرت را بدهد. امام(ع) می‌فرماید این موضوع را برای حضرت زهرا(س) بیان کردم، ایشان فرمود چیزی برای زن بهتر  از آن نیست که نه مرد نامحرمی او را ببیند و نه او مردی را ببیند. علی(ع) می‌فرماید این موضوع را به اطلاع پیامبر رساندم، پیامبر(ص) فرمود درست گفت زهرا(س)؛ چرا که او پاره تن من است.
روشن است که این روایت ناظر به جنبه عفاف بانوان است. به بیان دیگر، این‌که حضرت فرمود بهترین چیز برای یک زن آن است که زندگی خود را به گونه‌ای تنظیم کند که حتی الامکان نه او مرد نامحرمی را ببیند و نه مرد نامحرمی او را ببیند. این می‌تواند یک امتیاز و یکی از برجستگی‌های زن مؤمن باشد، که در کنار خوبی‌‌ها و محسّنات دیگر که در تعالیم دینی، زنان به رعایت آنها توصیه شده‌اند؛ نظیر انجام تکالیف دینی و اجتماعی، اطاعت از شوهر و... می‌تواند از او یک بانوی نمونه بسازد و گرنه این ویژگی به تنهایی و بدون درنظر داشتن دیگر وظایف، هیچ امتیازی را برای زنان اثبات نمی‌کند؛ چرا که گاهی شرایط و موقعیت اقتضا می‌کند که زن در دفاع از ارزش‌ها در اجتماع و در برابر مردان حضور پیدا کند؛ آن‌گونه که خود حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) نیز در برابر دشمن به ایراد سخن می‌پرداختند.
اگر ندیدن نامحرم را به صورت مطلق، بهترین چیز برای زنان بپنداریم، نتیجه آن می‌شود که زنان کافری که نه مردی را ببینند و نه مردی آنها را ببیند، بهتر از زنان با ایمانی باشند که در جامعه حضور داشته و احیاناً چشمشان به مردی افتاده باشد، در حالی‌که یقیناً این‌گونه نیست.

---