پیروان و دوست‌داران ائمه اطهار(ع)، مورد عنایت و توجه و تقدیر خاندان پیامبرند. توجه داشتن و توجه دادن به این عنایت و محبت و تکریم، محبت آنان را در دل‌ها ایجاد می‌کند یا می‌افزاید. ائمه اطهار(ع) هوادارانشان را دوست دارند؛ آنان را می‌شناسند؛ آنان را شاخ و برگ درختی می‌دانند که به خودشان مربوط می‌شود؛ در دنیا گرفتاری‌هایشان را حل می‌کنند، در آخرت از آنان شفاعت کرده و محبان خویش را از یاد نمی‌برند.
در این زمینه احادیث فراوانی است که به چند نمونه اشاره می‌شود.
1. شفاعت: امام صادق(ع) فرمود: «ما برای شیعیان خود شفاعت می‌کنیم، خداوند هم شفاعت ما را رد نمی‌کند».[1]
2. تضمین بهشت: امام صادق(ع) در مسجد، گروهی از شیعیان را دید، به آنان نزدیک شد و سلامشان داد و فرمود: «به خدا قسم! من بوی شما و روح‌های شما را دوست دارم ... ما را با تقوا و تلاش، یاری کنید ... شما یاران دین خدایید ... شما پیشتازان به سوی بهشتید، ما بهشت را برای شما تضمین کرده‌ایم ... هرچیزی شرفی دارد، شرافت دین، شیعه است. هر چیزی ستونی دارد، ستون دین، شیعه است. هر چیزی سروری دارد، و بهترین مجالس و سرور آنها، مجالس شیعه است».[2]
3. عنایت و توجه خاص به شیعیان: امام رضا(ع) فرمود: «اگر یکى از پیروانمان رنجور شود ما هم بناخوشى او رنجور می‌شویم؛ زمانی که اندوهناک گردد ما هم اندوهناک می‌گردیم؛ به سرور او ما هم مسرور می‌شویم؛ در خاور و باختر جهان هیچ‌یک از آنان از دیدگان ما پنهان نیستند».[3]
همچنین امام مهدی(عج) در توقیع شریف فرمود: «همانا، ما از رعایت حال شما کوتاهى نمی‌کنیم؛ شما را از یاد نمی‌بریم، چه، در غیر این صورت، سختی‌ها و گرفتاری‌ها بر شما فرو می‌آید و دشمنان، شما را ریشه‌کن کرده و از بین می‌برند».[4]