اگر یکى از اقوام انسان مرتکب معصیت شود و نسبت به رعایت مسائل دینی لا أبالی باشد، تکلیف ما نسبت به او این است که با امر به معروف و نهی از منکر (با زبان خوش و دلسوزانه) او را هدایت کنیم. ولی اگر این کار تأثیری نداشت در صورتی می توانیم با او قطع رابطه کنیم که احتمال بدهیم این کار موجب تنبه او و دوری از ارتکاب معصیت مى‏شود، و در غیر این صورت، قطع رحم جایز نیست.[1] زیرا چه بسا او از این قطع رابطه سوء استفاده کرده و مرتکب گناهان بیشتری شود.

در ضمن باید توجه داشت تنها انسان کافر نجس می باشد و صرف ترک واجبات و انجام معصیت یا مخالفت با احکام اسلام موجب کفر و نجاست نمی شود مگر این که انکار و تمسخر به گونه ای باشد که به انکار توحید یا نبوت برگشت کند.[2]

نکته پایانی این که آیات 23 و 24 سوره توبه ارتباطی با این سؤ ال ندارد زیرا آن آیات در مورد روابط با کفار است.