همان‌طور که می‌دانیم، هدف از نزول قرآن، هدایت و تربیت انسان است. از این‌رو، نباید انتظار داشت که مسائل علمی غیر مرتبط با این هدف در آن آمده باشد. با این حال، در برخی موارد به‌طور ضمنی به برخی از حقائق عالم دنیا اشاره شده است که در ردیف علوم تجربی یا علوم انسانی قرار می‌گیرد که در این نوشتار تنها به یک مورد آن اشاره می‌کنیم:
«فَمَنْ یُرِدِ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلامِ وَ مَنْ یُرِدْ أَنْ یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقاً حَرَجاً کَأَنَّما یَصَّعَّدُ فِی السَّماءِ کَذلِکَ یَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذینَ لا یُؤْمِنُون‏».[1]
«آن‌کس را که خدا بخواهد هدایت کند سینه‌اش را براى [پذیرش] اسلام گشاده می‌سازد و آن‌کس را که [بخاطر اعمال خلافش] بخواهد گمراه سازد سینه‌اش را آن‌چنان تنگ می‌سازد که گویا می‌خواهد به آسمان بالا برود، اینچنین خداوند پلیدى را بر افرادى که ایمان نمی‌آورند قرار می‌دهد».
در این آیه -که تنها اولین‌بار قرآن مطرح کرده-، تنگ شدن سینه افرادی که اهل هدایت نیستند، به سینه کسی تشبیه شده است که به صورت عمودی به سمت آسمان حرکت می‌کند. امروز ثابت شده که هواى اطراف کره زمین در نقاط مجاور این کره کاملاً فشرده و براى تنفس انسان آماده است، اما هر قدر به طرف بالا حرکت کنیم هوا رقیق‌تر و میزان اکسیژن آن کمتر می‌شود به حدى که اگر چند کیلومتر از سطح زمین به طرف بالا (بدون ماسک اکسیژن) حرکت کنیم تنفس کردن براى ما هر لحظه مشکل و مشکل‌تر می‌شود و اگر به پیشروى ادامه دهیم تنگى نفس و کمبود اکسیژن سبب بیهوشى ما می‌گردد، بیان این تشبیه در آن روز که هنوز این واقعیت علمى به ثبوت نرسیده بود در حقیقت از معجزات علمى قرآن محسوب می‌گردد.[2]
به عبارتی گرچه امروزه ثابت شده که در اثر ایجاد شتاب «جی مثبت» و سنگین تر شدن نسبی، خون بدن انسان نیز سنگین شده و توانایی بالا رفتن به مغز را ندارد، در نتیجه طی حالتی که به آن «بلک اوت» گفته می شود، چشمان خلبان، سیاهی رفته و چنانچه این عمل ادامه یابد، امکان بیهوش‌ شدن او نیز وجود دارد، اما قبل از شکل‌گیری فرایند صنعت هوانوردی و هنگام نزول قرآن به چنین واقعیتی پرداخته نشده بود.

---