چنین نیتی اگر در راستای هوای نفس و خودخواهی ما باشد ناپسند است، امّا می‌توان برای یاری دین خدا و قدرت عمل در برابر دشمنان دین، از خدا خواست تا چنین قدرت و دانشی را به ما بدهد که بتوانیم  از لحاظ موقعیت اجتماعی از دشمنان دین برتر بوده و به ترویج دین و اخلاق کمک کنیم که در این صورت، این نیت ما می‌تواند خالصانه باشد.
سخنانی مانند آنچه در پرسش در مورد یکی از دل‌نوشته‌ها مطرح شد، می‌تواند برگرفته از برخی آموزه‌‌های دینی ما باشد. امام سجاد(ع) در یکی از دعاهایشان به خداوند عرضه می‌دارد:
«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلْ لِی یَداً عَلَى مَنْ ظَلَمَنِی، وَ لِسَاناً عَلَى مَنْ خَاصَمَنِی، وَ ظَفَراً بِمَنْ عَانَدَنِی، وَ هَبْ لِی مَکْراً عَلَى مَنْ کَایَدَنِی، وَ قُدْرَةً عَلَى مَنِ اضْطَهَدَنِی، وَ تَکْذِیباً لِمَنْ قَصَبَنِی، وَ سَلَامَةً مِمَّنْ تَوَعَّدَنِی، وَ وَفِّقْنِی لِطَاعَةِ مَنْ سَدَّدَنِی، وَ مُتَابَعَةِ مَنْ أَرْشَدَنِی»؛‏[1]
بار خدایا، بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا در برابر آن‌که بر من ستم می‌کند تنى توانا ده؛ در برابر آن‌که با من به بحث و جدال برخاسته، زبانى گویا ده؛ در برابر کسى که با من دشمنى می‌ورزد پیروزى عطا کن؛ در برابر کسى که بر من حیله می‌کند، مکر ارزانى دار؛ در برابر کسى که مرا مقهور خود خواهد، قدرت عطا فرماى؛ دروغ کسى را که مرا دشنام می‌دهد آشکار ساز؛ از آن‌که تهدیدم می‌کند مرا به سلامت دار؛ توفیقم ده که فرمانبردار کسى باشم که مرا به راه راست می‌برد؛ و پیرو آن‌که به دنبال ارشادم است!
دقّت در سخنان امام(ع) روشن می‌‌کند که آن‌‌حضرت از خداوند می‌خواهد چنان قدرت علمی، جسمی، مادی و ... پیدا کند که به ‌واسطه آن دشمن نتواند هیچ نوع تسلّطی بر وی داشته باشد.
از طرفی باید دقت داشت که برتری علمی و اجتماعی بر دشمنان – و یا حتی بر دوستان – نباید منجر بدان شود که در درون خود نیز دچار تکبر و خودپسندی شده و با نفوذ این رذیله اخلاقی در وجودمان، روابط خود را با خالق هستی تیره کنیم.
اینگونه است که علاوه بر دعاهایی که برای ارتقای درجات علمی و اجتماعی می‌کنیم باید از خدا بخواهیم تا بعد از این پیشرفتها دچار خودپسندی نشویم، همانگونه که در ادعیه مأثوره می‌خوانیم:
وَ أَعِزَّنِی‏ وَ لَا تَبْتَلِیَنِّی بِالْکِبْرِ، ... وَ لَا تَرْفَعْنِی فِی النَّاسِ دَرَجَةً إِلَّا حَطَطْتَنِی عِنْدَ نَفْسِی مِثْلَهَا، وَ لَا تُحْدِثْ لِی عِزّاً ظَاهِراً إِلَّا أَحْدَثْتَ لِی ذِلَّةً بَاطِنَةً عِنْدَ نَفْسِی بِقَدَرِهَا.[2]
خدایا! در میان جامعه عزیزم کن، اما به خودبزرگ‌بینی مبتلایم مکن! ... خدایا! در میان مردم مرا پلّه پلّه بالا مبر مگر به همان اندازه در اندرونم، پلّه پلّه پایین‌تر آیم! خدایا! هیچ عزت ظاهری نصیبم نکن مگر آنکه به همان مقدار، ذلت باطنی به من هدیه کنی!

---