صخر بن حرب بن أمیة بن عبد شمس بن عبد مناف،[1] عموماً با کنیه ابوسفیان شناخته می‌شود. برای او کنیه دیگری به نام ابوحنظله نیز وجود داشت.[2]
او ده سال قبل از عام الفیل، از مادری به نام صفیّة دختر حزن بن بجیر به دنیا آمد.[3]
از ابوسفیان فرزندانی باقی ماند که مانند او، تأثیر منفی بسیاری در تاریخ اسلام داشته‌اند.
حنظله، فرزندی از ابوسفیان بود که در جنگ بدر، در سپاه کفار می‌جنگید و به دست مسلمانان کشته شد.[4]
معاویه معروف‌ترین فرزند ابوسفیان بود که بیست سال به عنوان استاندار بر شام حکومت کرد و در جنگ صفین با امام علی(ع) درگیر شد و بعد از حضرتشان ادعای خلافت کرده و بیست سال بر تمام جامعه اسلامی سلطنت داشت.[5]
یزید، فرزند دیگر ابوسفیان که تا زمان فتح مکه از مشرکان به شمار می‌آمد، بعد از رحلت پیامبر(ص) به عنوان فرمانده سپاه اسلام در فتح شام برگزیده شد و پس از فتح شام، مدتی بر آن‌جا حکومت کرده و در همان‌جا درگذشت.[6]
برخلاف پسران ابوسفیان، دختری از او به نام ام حبیبه وجود داشت[7] که قبل از پدرش مسلمان شده و با پیامبر گرامی اسلام ازدواج کرد.[8]
ابوسفیان قبل از فتح مکه
ابوسفیان از بزرگان قریش در دوران جاهلیت بود که به مانند بسیاری از ساکنان مکه به تجارت می‌پرداخت و کاروان‌هایی را به نقاط مختلف تجاری آن زمان به خصوص شام می‌برد.[9]
بزرگ قریش در زمان جاهلیت سه نفر بوده‌اند؛ عتبه، ابوجهل و ابوسفیان.
دو نفر اول در جنگ بدر کشته شدند و پس از این جنگ، ابوسفیان به تنهایی رهبری قریش را برعهده گرفت[10]و عموم دشمنی‌هایی که پس از بدر علیه مسلمانان شکل گرفت زیر نظر او بود.
اما این بزرگ قریش، به جایی رسید که روزی ابوبکر به دلیل چیزى که درباره او شنیده بود، احضارش کرد و بر سرش فریاد می‌زد و ابوسفیان به نرمى برخورد می‌کرد! در همین کشاکش، ابو قحافه آمد و گفت پسرم بر سر چه کسی فریاد می‌زند؟
گفتند: بر سر ابوسفیان!
ابوقحافه به ابوبکر نزدیک شد و گفت: صدایت را بر ابوسفیانی بلند می‌کنى که تا دیروز در دوران جاهلیت پیشواى قریش بوده است؟!
ابوبکر و حضار خندیدند و ابوبکر گفت:
پدر جان! خدا به وسیله اسلام کسانى را برترى داده و کسان دیگرى را پایین آورده است.[11]
با این‌که کاروان تجاری ابوسفیان علت به وجود آمدن جنگ بدر بود، اما او رساندن کاروان تجاری را بر جنگ با مسلمانان ترجیح داده اما بعد از شکست مشرکان در این جنگ، مردم مکه را به جهت روحی، آماده جنگ با مسلمانان کرد[12] و گریه و عزاداری بر کشته‌شدگان بدر را ممنوع دانست.[13]
دشمنی‌های ابوسفیان؛ دشواری‌های بسیاری را برای پیامبر(ص) و مسلمانان ایجاد کرد و بسیاری از آیات قرآن در نکوهش کردار او و پیروانش نازل شد.[14]
در برخی روایات آمده است که پیامبر اسلام هفت مرتبه در مناطق مختلف، ابوسفیان را نفرین کرد.[15]
او جنگ‌هایی؛ مانند احد و خندق را به فرماندهی خود علیه مسلمانان به راه انداخت[16]و این دشمنی تا فتح مکه ادامه داشت تا هنگامی که شکست را قطعی دید اسلام آورد و مردم مکه را به تسلیم در مقابل سپاه اسلام ترغیب کرد و پیامبر(ص) نیز خانه او را محل امنی برای مکیان اعلام داشت.[17]
ابوسفیان پس از فتح مکه
ابوسفیان پس از فتح مکه، مسلمان شد و پیامبر برای این‌که قلب او را بیشتر به سمت اسلام متمایل کند - در قالب «الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُم»[18] - به او و هر یک از دو فرزندش، صد شتر و مقداری نقره داد[19] و به همین دلیل مورد اعتراض برخی صحابه قرار گرفت.[20]
بعد از آن بود که او در شمار سپاه اسلام درآمده و بر اساس برخی نقل‌ها در جنگ با اهل طائف و جنگ یرموک، چشمان خود را از دست داد.[21]
برخی از مورّخان معتقدند که پیامبر(ص) او را والی نجران کرده که تا زمان رحلتشان، او بر نجران حکومت می‌کرد.[22] البته این خبر مخالفانی هم دارد[23] و به نظر می‌رسد اگر چنین چیزی واقعیت داشت، بازتاب بیشتری در منابع تاریخی از آن به چشم می‌خورد.
ایمان ابوسفیان
ابوسفیان پس از اسلام، مانند گذشته دیگر چهره برجسته‌ای نبود؛ زیرا او که علناً تمام تلاش‌هایش را برای نابودی اسلام کرده بود، نمی‌توانست بزرگ مسلمانان گردد و تنها رحمانیت اسلام بود که به او و امثال او اجازه حیات داده و حتی امکانات نسبتاً خوبی در اختیارشان قرار گرفت.
با این‌که برخی نویسندگان اهل سنت او را از مسلمانان واقعی دانسته‌ و در زمره صحابیان به شمار آوردند،[24] اما شیعیان[25] و بسیاری از اندیشمندان اهل سنت،[26] اسلام او را ظاهری دانسته و او را در زمره منافقان قرار می‌دهند.
این نفاق را می‌توان از برخی گفتار و کردارش به دست آورد:
او همان است که گفته: «من به بهشت و جهنم اعتقادی ندارم!»[27]
او بارها میلش را به نابودی اسلام ابراز داشت.[28]
او پس از وفات پیامبر اسلام و جریان سقیفه به امام علی(ع) پیشنهاد خلافت داد، اما به دلیل منافقانه بودن این پیشنهاد با واکنش شدید امام مواجه شد.[29]
پیامبر خدا(ص) در زمان حیاتشان روزی ابوسفیان را دید که بر جلوی الاغی راه می‌رود که فرزندش معاویه بر روی آن سوار است و فرزندش یزید در پشت آن می‌آید، پیامبر(ص) فرمود: «خدا لعنت کند، آن‌که در جلو می‌آید، آن‌که سوار بر آن است و آن‌که در پشت آن قرار دارد».[30]
بعد از به‌خلافت‌رسیدن عثمان، ابوسفیان و افرادی از بنی‌امیه نزد او رفتند. ابوسفیان خطاب به امویان گفت:
اى بنی‌امیه؛ خلافت را مانند گوى، دست به دست بگردانید، به خدایى که ابوسفیان به او قسم می‌خورد من پیوسته امید داشتم خلافت به شما رسد و میان فرزندان شما موروثى گردد».[31]
علی(ع) پس از پیامبر(ص) در مورد ابوسفیان می‌گوید: «ما زلت عدوّا للإسلام و أهله»؛ بی‌وقفه در دشمنی با اسلام و مسلمانان هستی‏[32] و همچنین معاویه را منافق فرزند منافق می‌نامد که اشاره به نفاق این پدر و  پسر دارد.[33]
زبیر نیز خطاب به ابوسفیان می‌گوید: «قاتله الله یأبى إلا نفاقا»؛ خداوند او را بکشد که رویکردی جز نفاق ندارد.[34]
در نهایت نتیجه می‌گیریم که ابوسفیان، ایمان واقعی در قلب خود نداشته و نمی‌توان او را در صراط مستقیم و تابع حق و حقیقت بر شمرد.
وفات ابوسفیان
در نهایت، ابوسفیان در اواخر حکومت عثمان درگذشت.[35]
البته در سال فوت او اختلافاتی وجود دارد و برخی از محققان سال ۳۱ هجری را ذکر کرده‌اند.[36]

---