ابوسفیان؛ صخر بن حرب بن أميه، ده سال قبل از عام الفیل، به دنیا آمد. وی از بزرگان قریش در دوران جاهلیت بود و بعد از اسلام و قبل از هجرت، دشواری‌‌هایی برای پیامبر اسلام(ص) و پیروان حضرتشان ایجاد کرد، و بعد از هجرت نیز با فرماندهی خود، جنگ‌‌هایی علیه مسلمانان به راه انداخت.

ابوسفیان پس از فتح مکه، مسلمان شد و در گروه اجتماعی «مسلمة الفتح»، یا «مسلمانان بعد از فتح مکه» قرار گرفت. و پیامبر برای این‌که قلب او را بیشتر به اسلام متمایل کند، در قالب «الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُم» به او صد شتر و مقداری نقره داد.

با این‌که برخی از اهل‌سنت او را از مسلمانان واقعی و از صحابه‌ی پیامبر(ص) به شمار می‌آورند، اما شیعیان و بسیاری از اندیشمندان اهل‌سنت، اسلام ابوسفیان را ظاهری و ناشی از نوعی اکراه دانسته و او را در زمره‌‌ی منافقان قرار می‌دهند.

به هر حال فرزند او معاویه و نوه او یزید – با وجود اسلام ظاهری – جنایت‌های بزرگی را در حق مسلمانان مرتکب شدند.

ابوسفیان در نهایت، در اواخر حکومت عثمان درگذشت.