1. شایسته‌ سالاری چیزی است که در آن دست‌‌اندرکاران بر پایه‌ی توانایی و شایستگی‌‌شان برگزیده می‌شوند؛ یعنی همواره در هر کاری، شایسته‌ترین فرد برای همان کار در نظر گرفته می‌شود. طبیعی است که این در صورتی محقق می‌شود که نسبت به افراد شناخت داشته باشیم و این شناخت یا از قبل وجود داشته و یا با معرفی انسان‌های درست‌کار و یا با آزمون و ... انجام می‌شود. در این صورت تفاوت نمی‌کند که آنان از بستگان و دوستان باشند و یا از غیر آنان.
2. پارتی بازی بر خلاف شایسته‌ سالاری، خویشاوند سالاری، آشنا سالاری است که رابطه جای ضابطه را می‌گیرد  بدین ترتیب که افراد بدون در نظر گرفتن شایستگی‌شان منصب‌ها را اشغال کنند و در این‌گونه موارد افراد منتسب و آشنا را بر افراد شایسته ترجیح می‌دهند که با وجود افرادی شایسته برای تصدی یک مسئولیت، افرادی که از شایستگی کمتری برخوردارند به دلیل روابط فامیلی، رفاقتی، تجاری و ... برای آن کار برگزیده می‌شوند. روشن و واضح است که این روش ناپسند است.
3. اگر کسی برای منصبی خود را شایسته‌تر از دیگران می‌داند، لازم است خود را – حتی به آشنایان و دوستان - به نمایش بگذارد و مطرح کند.
مانند حضرت یوسف(ع) وقتی که از زندان آزاد شد و پادشاه مصر درصدد واگذاری مسئولیتی به او شد او گفت: «مرا سرپرست خزائن سرزمین (مصر) قرار ده، که نگه‌دارنده و آگاهم».[1]
حضرت یوسف مسئولیت اقتصادی کشور مصر را می‌پذیرد؛ به دلیل آن‌که توانایی اداره امور در این زمینه را دارد. او هم امانت‌دار است، «حفیظ » و هم «علیم» است، آگاهی و تخصص کافی در این زمینه دارد.

---