1. عدل معانی مختلفی دارد. در اصول دین، عدالت از صفات ثبوتیه کمالیه خداوند است؛ یعنی خداوند ظلم نمی‌کند و فعل قبیح و مخالف عقل سلیم انجام نمی‌دهد.[1]
2. در برخی روایات، پیامبر(ص) و امامان معصوم(ع) از مصادیق بارز عدل و احسان به شمار آمده‌‌اند. در ذیل آیه: «خدا به عدل و احسان و بخشش به خویشاوندان فرمان می‌‏دهد...»،[2] از امام صادق(ع) نقل شده است: «الْعَدْلُ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا الله وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ الله(ص) وَ الْإِحْسَانُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِین‏»؛[3] منظور از عدل شهادت به وحدانیت خدای متعال و رسالت پیامبر اسلام(ص)، و منظور از احسان، علی(ع) است.
«عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ [مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍ‏](ع)... إِنَّ الله [تَعالَى‏] یَقُولُ‏ إِنَّ الله یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ وَ إِیتاءِ ذِی الْقُرْبى،‏ قَالَ الْعَدْلُ رَسُولُ الله(ص) وَ الْإِحْسانِ‏ [أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ‏] عَلِیُّ [بْنُ أَبِی طَالِبٍ(ع)‏] وَ إِیتاءِ ذِی الْقُرْبى‏ فَاطِمَةُ [الزَّهْرَاءُ]»؛‏[4] امام باقر(ع) فرمود: آیه شریفه که می‌‌فرماید: «خدا به عدل و احسان و بخشش به خویشاوندان فرمان می‌دهد»، عدل رسول خدا(ص)، احسان علی(ع) و ایتاء ذی القربی، فاطمه(س) است.

---