عبارت «هل مِن ناصر یَنصُرُنى» که به امام حسین(ع) منسوب است، در منابع حدیثی و تاریخى دقیقاً به همین صورت نقل نشده است؛ اما همین معنا با تفاوت‌هایى در متن و با عبارت‌هاى دیگر نقل شده است:

1. در آغاز نبرد؛ هنگامی که دو سپاه روبروی هم قرار گرفتند، امام حسین(ع) صدا زد: «أَمَا مِنْ مُغِیثٍ یُغِیثُنَا لِوَجْهِ اللهِ؟ أَمَا مِنْ ذَابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ الله؟»؛[1] (آیا دادرسى نیست که براى رضاى خدا به داد ما برسد؟ آیا دفاع‌کننده‌اى نیست که از حریم رسول خدا دفاع کند)؟ که به دنبال آن، حرّ بن یزید ریاحی از سپاه عمر بن سعد جدا شد و به امام حسین(ع) پیوست و به درجه‌ی شهادت رسید.[2]
2. وقتی که امام حسین(ع) دید که جوانان و دوستانش همه کشته شده و روى زمین افتادند تصمیم گرفت که خود به جنگ دشمن برود، پس چنین صدا زد: «هَلْ مِنْ ذَابٍّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ الله‏؟ هَلْ مِنْ مُوَحِّدٍ یَخافُ اللهَ فِینا هَلْ مِنْ مُغِیثٍ یَرْجو اللهَ بِإِغاثَتِنا هَلْ مِنْ مُعِینٍ یَرْجو مَا عِنْدَ اللهِ فِی إِعانَتِنا»؛[3]

آیا کسى هست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟ آیا خداپرستى هست که درباره‌ی ما از خداوند بترسد؟ آیا دادرسى هست که به امید پاداش خداوندى به فریاد ما برسد؟ آیا یاورى هست که به امید آنچه نزد خدا است ما را یارى کند؟

این‌جا دیگر کسی به یاری آن‌حضرت نیامد و امام(ع) غریبانه به شهادت رسید.

[1]. ابن طاووس، على بن موسى، اللهوف على قتلى الطفوف، ص 102، تهران، جهان، چاپ اول، 1348ش.

[2]. همان.

[3]. همان، ص 116.