می‌گویند حتی اکنون که سال‌ها از شهادت امام حسین(ع) گذشته است، اما ارواح مطهر اهل‌بیت برای امام حسین گریه می‌کنند، و برای این سخن خود دلایلی نیز ذکر می‌کنند. اما شهید مطهری این سخن را کاملاً رد می‌کند. شهید مطهری می‌گوید: «عرض کردیم که ائمه اطهار حتى به روایت از پیغمبر اکرم گفتند که این [حادثه‏] باید زنده بماند، فراموش نشود، مردم بنشینند و بگریند. چرا چنین گفتند؟ هدف آنها از این دستور چه بوده است؟ اینجا هم باز یک هدف واقعى است و یک هدف مسخ شده: یک بار آمدیم گفتیم این فقط به خاطر این است که تسلّى خاطرى براى حضرت زهرا سلام اللَّه علیها باشد. ایشان با اینکه در بهشت هستند، با اینکه همراه فرزند بزرگوارشان هستند و خود امام حسین هم فرمود: «وَ هِىَ مَجْموعَةٌ لَهُ فى حَضیرَةِ الْقُدْسِ» و در روز اول فرمود: «وَ ما اوْلَهَنى الى‏ اسْلافى اشْتِیاقَ یَعْقوبَ الى‏ یوسُفَ» من آرزو دارم کشته شوم چون به پدرم، به جدم و به مادرم ملحق مى‏شوم؛ با اینکه امام حسین ملحق به مادرش هست، مع ذلک حضرت زهرا در بهشت نشسته دائماً بى‏تابى مى‏کند و ما مردم بى سر و پا باید بیاییم یک مقدار گریه کنیم که حضرت زهرا تسلى خاطر پیدا کند. آیا شما توهینى بالاتر از این براى حضرت زهرا پیدا مى‏کنید؟ گفتند ائمه که دستور دادند گریه کنید، هدف از این دستور این بوده که حضرت زهرا تسلى خاطر پیدا کند...».(مجموعه ‏آثار استاد شهید مطهرى، ج‏17، ص 111). اکنون سؤال این است که - بر فرض که تسلی دادن به حضرت زهرا را نپذیریم - آیا اصولاً درست است که ارواح مطهر اهل‌بیت پس از گذشت سال‌های سال با این‌که خودشان نزد امام حسین هستند، برای آن‌حضرت گریه کنند، بویژه در ماه محرم.