«آسمانی شدن» در مقابل «زمینی شدن» است؛ منظور از زمینی شدن، پیروی از هوا و هوس و به دنبال لذات مادی بودن است و مقصود از آسمانی شدن ترک هوا و هوس و لذات مادی است. البته این دو مفهوم دارای مراتب است؛ باید مراقب افراط و تفریط در این زمینه بود. 
حد متعادل این است که اولاً: انسان از لذات مادی در حد معقول استفاده کند؛ یعنی از افراط و تفریط در این زمینه اجتناب کند. ثانیاً: از لذات حرام پرهیز نماید. ثالثاً: این‌که دلبستگی به آن نداشته باشد و آن‌را هدف خود قرار ندهد.[1]
به تعبیر مولوی:
چون اویس از خویش فانی گشته بود
آن زمینی آسمانی گشته بود.[2]

---