حضرت ابوطالب، فرزند عبدالمطّلب، فرزند هاشم، فرزند عبد مناف، فرزند قصی، از طائفه قریش، نامش «عبد مناف» است.[1]
گرچه در برخی منابع، نام ابوطالب، «عمران» اعلام شده، ولی نام مشهور ایشان، «عبد مناف» است.^[2] دلیل بر این مطلب، وصیت پدرش عبدالمطلب است که در آن به ابوطالب نسبت به پیامبر اسلام (ص) سفارش کرده، مى‏‌گوید: «اى عبد مناف پس از خود تو را به [حمایت از] موحدى سفارش مى‏‌کنم که پس از پدرش بى‌‏همتا است».^[3] ابوطالب نیز کنیه آن حضرت است که به مناسبت فرزند بزرگش «طالب»، بوده است.[4]
در میان عرب فرزندان هر فردی یا به نام، یا به لقب و کنیه پدرشان خوانده می‌شدند، اگرچه یکی از نام‌های پدر امام علی(ع) عمران بود، اما کنیه‌اش ابوطالب بود؛ لذا علی(ع) را به علی بن ابی‌طالب می‌خواندند.

---