در کتابی از یکی از مؤلفان قرن یازدهم اهل‌سنت هندوستان، گزارشی در این زمینه وجود دارد که بعد از رحلت رسول خدا(ص) از قیصر روم نوشته‌ای به مدینه آمد که یکی از مضامینش این بود: کدام سوره از سوره‌های قرآنى است که به عدد درهای دوزخ هفت آیه دارد، اما هفت حرف از حروف در وى نیست؟ که ما در انجیل خوانده‌ایم؛ هرکس آن سوره را بخواند، هفت درِ جهنم بر وى بسته شود.
امیر المؤمنین علی(ع) در جواب نوشت: «آن، سوره فاتحه است که آن‌را سبع المثانى می‌خوانند و آن هفت حرف که در آن سوره نیست: «ثا»، «جیم»، «زاء»، «شین»، «ظا»، «خا» و «فا» باشد ...».
وقتی قیصر روم این مطلب و مطالب دیگر درباره سوره فاتحه را خواند، حقیقت دین اسلام بر وى آشکار شد، ولی نمی‌توانست به قوم خود اظهار کند؛ از این‌رو در دل، اسلام را قبول نمود و اسیران مسلمان را آزاد کرد.[1]
البته این گزارش با چنین تفصیلی را در کتب روایی و تاریخی تألیف‌شده قبل از این کتاب نیافتیم.

---