نخست باید گفت؛ طولانی شدن عمر امر محالی نبوده و بستگی به روند فرسایش و نابودی سلول‌ها دارد. این امکان طبیعی وجود دارد که در تمام افراد و یا افراد خاص، این روند طولانی‌تر شود و حتی ممکن است دانش انسان نیز در آینده به پیشرفت‌هایی در این زمینه دست یابد.

به هر حال، در قرآن کریم به عمر طولانی تعداد افراد معدوی؛ مانند حضرت نوح(ع) و اصحاب کهف[1] اشاره شده؛ و در روایات و کتاب‌های تاریخی نیز به عمر برخی از پیامبران و اولیای الهی، مانند حضرت خضر(ع)[2] اشاره شده است که عمر بیشتری نسبت به مردم زمان حاضر داشتند.[3] با این وجود نمی‌توان گفت که تمام مردم آن زمان‌ها عمر طولانی داشتند.

به عنوان نمونه از آن‌جا که بر اساس گزارش‌های روایی و تاریخی، حضرت نوح(ع) با چند نسل هم‌عصر بود، می‌توان احتمال داد که بیشتر مردم آن زمان‌ها عمری عادی داشته و تنها تعداد معدودی از آنان مانند حضرت نوح(ع) و شاید برخی فرزندانشان عمری طولانی داشتند.[4]

از آن‌سو هم نمی‌توان به طور قطع گفت که هیچ فردی از مردم عادی آن زمان‌ها عمری طولانی نداشت، و این از ویژگی‌های پیامبران بود.

[1]. کهف، 25.

[2]. «طول عمر حضرت خضر (ع)»، 5902؛ «دلایل زنده بودن حضرت خضر(ع)»، 69312.

[3]. «عمر پیامبران اولوالعزم»، 42839.

[4]. «زندگی طولانی بعضی از پیامبران»، 1643؛ «حقیقت عُمر و کوتاهی و بلندی آن»، 46326.