[1]نراقی، رسائل و مسائل، ج ‏2، ص 162، م 598؛ بهجت، جامع المسائل، ج ‏3، ص 501.

[2]. توضیح المسائل (المحشى للإمام الخمینی)، ج‏1، ص 260، (اراکى): در دُبُر زن حائض، وطى کردن، محل اشکال است؛ (خوئى): بنا بر احتیاط لازم وطى زن در دُبُر، چه حائض باشد چه نباشد، حرام است؛ (گلپایگانى، صافى): در دُبُر زن حائض هم وطى ننماید چون کراهت شدیده دارد؛ (فاضل): وطى کردن در دُبُر زن حائض اگر راضى باشد، کراهت شدیده دارد؛ (سیستانى)؛ بنا بر احتیاط وطى زن در دُبُر اگر راضى نباشد، چه حائض باشد چه نباشد، جایز نیست؛  (زنجانى)؛ وطى زن در دُبر شدیداً مکروه است و خلاف احتیاط استحبابى است و در حال حیض، احتیاط استحبابى اکید در ترک آن است. امام خمینی، آیت الله نوری، آیت الله فاضل، تعلیقات علی العروة ج 2، النکاح، الفصل الاول، م 1؛ آیت الله صافی، توضیح المسائل مراجع، م 45؛ آیت الله خامنه ای، استفتاء س 419، آیت الله مکارم.

[3] . بهجت، جامع المسائل، ج‏4، ص 36.