آیه «... وَ لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‏ وَ مَنْ حَوْلَها.. »، در آغاز رسالت پیامبر اسلام(ص) نازل شد و منافاتی با جهانی بودن رسالت آن‌حضرت ندارد؛ زیرا پیامبر در درجه‌ی اول براى خاندان خویش، در درجه دوم براى مردم مکه و اطراف آن، و درجه بعدى براى تمام جهانیان مبعوث شده بود.

بنابر این آیه مورد نظر و آیات مشابه، جهانی بودن رسالت پیامبر را نفی نمی‌کند.

مراحل رسالت به ترتیب در آیات زیر آمده است:

1. «وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ»؛^[i] و خویشان نزدیک خود را انذار کن.
2. «وَ لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‏ وَ مَنْ حَوْلَها»؛[ii] و تا مکه و کسانى را که در اطراف آن است انذار کنى.
3. «وَ أُوحِیَ إِلَیَّ هذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَکُمْ بِهِ وَ مَنْ بَلَغَ»؛[iii] این قرآن بر من نازل شده، تا شما و هر کسى را که پیام من به او برسد، انذار کنم.

و نیز قرآن کریم از خود با ویژگی‌هایی؛ مانند «ذکری للعالمین»،[iv] و «نذیراً للبشر» یاد می‌کند.[v]

بنابر این؛ قرآن کریم خود شهادت می‌دهد، کتابی جهان‌شمول و جاودانه و در بردارنده نیازهای بشر در هر زمان و مکان است، و اختصاص به نژاد و آداب و سنن خاص ندارد. لذا بدیهی است که نمی‌توان تنها با استناد به برخی آیاتی که در شرایط و زمان‌های خاص نازل شده‌اند، جهانی‌بودن اسلام را زیر سؤال برد.

---

[i]. شعراء، 214.

[ii]. انعام، 92؛ شوری، 7.

[iii]. انعام، 19.

[iv]. انعام، 90.

[v]. مدثر، 36.