در این‌گونه موارد - در صورت وجود شرایط[1] - وظیفه افراد، امر به معروف و نهی از منکر است، البته امر به معروف، می‌تواند مصادیق و شیوه‌های متفاوتی داشته باشد؛ مثلاً چه بسا داشتن رابطه گرم و تذکر محترمانه درباره مسأله نماز، مؤثر افتد و گاهی نیز کاستن رابطه و سنگینی در رفتار و گفتار - به طوری که متوجه شود دلیلش چیست – می‌تواند تأثیرگذارتر باشد. پس باید بررسی کنید و راه مناسب را بیابید.
در هر حال جواب سلام را باید داد - حتی اگر فرد گنه‌کار باشد - مگر شرایط به گونه‌ای باشد که پاسخ سلام، موجب تشویق و تأیید گنه‌گار در انجام عملش باشد.
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[2]
حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی (مد ظله العالی):
باید بررسی کنید ببینید که قطع ارتباط با او تأثیر بیشتری در ترک گناهش دارد یا ارتباط خوب، او را از گناه باز می‌دارد هر کدام تأثیر دارد همان را انجام دهید. در هر حال جواب سلام واجب است و مجالست با او در صورتی که تأیید گناه وی یا در آن خوف تضعیف عقیده نباشد اشکال ندارد.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
امر به معروف و نهی از منکر کنید ان شاء الله مؤثر خواهد بود.
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):
لازم است امر به معروف و نهی از منکر انجام دهد و در صورت عدم تأثیر لازم است از عمل وی ابراز انزجار کند.
 حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
لازم است کاری کنید که او را به خواندن نماز ترغیب کند. اگر رفتار نرم و توضیح منافع نماز چنین اثری دارد، همین کار را انجام دهید و اگر با بی اعتنایی به این نتیجه می‌توان رسید، بی‌اعتنایی کنید. در هر حال جواب سلام وی را بدهید و تأکید کنید که نماز نخواندن گناه است تا انزجار شما را از ترک نماز بداند.
لینک به سایت استفتائات

---