وصایت اوصیای پیامبران[1] به دو صورت قابل فرض است:
1. برای رتق و فتق امور دنیایی
در این فرض دلیلی وجود ندارد که وصی هر پیامبری، لزوماً خود یک پیامبر باشد، بویژه آن‌که با توجه به تعداد بسیار پیامبران در یک زمان، شاید نیازی نبود که هر پیامبری برای ادامه مأموریت دینی خود نیاز به نصب وصی داشته باشد.
امام کاظم(ع) فرمود: «خداوند پیامبران را برای پیامبری خلق کرده است. پس آنها فقط پیامبر هستند. هم‌چنین خداوند اوصیا را برای وصایت خلق کرد. پس آنها فقط وصی هستند».[2] یعنی اگر مأموریت وصایت خود را انجام دهند، لزومی ندارد که حتماً به مقام پیامبری نیز برسند.
2. ادامه مأموریت دینی
در صورتی که خداوند ادامه مأموریت یک پیامبر را به وسیله وصی او بخواهد، در صورتی که سلسله پیامبری به پایان نرسیده باشد، می‌توان این فرض را نیز در نظر گرفت که آن وصی خود یک پیامبر باشد.[3]
از این‌رو مشاهده می‌کنیم که برخی از اوصیای پیامبران نیز پیامبر بودند:
حضرت شیث(ع)[4] وصىّ حضرت آدم(ع)؛[5]
حضرت سام(ع)[6] وصىّ حضرت نوح(ع)؛[7]
حضرت اسحاق[8] و حضرت اسماعیل(ع)[9] دو وصىّ حضرت ابراهیم(ع)؛[10]
حضرت هارون[11] و حضرت یوشع بن نون(ع)[12] دو وصىّ حضرت موسى(ع)؛[13]
حضرت شمعون(ع)[14] وصىّ حضرت عیسى(ع)؛[15]
حضرت سلیمان(ع)[16] وصی حضرت داود(ع)؛[17]
حضرت یسع وصی حضرت الیاس‏‏؛[18]
و ...

---