شیخ عبد السمیع بن فیاض اسدى حلّى‏؛ فقیهى فاضل و عالمى متکلم و جلیل القدر و از شاگردان بزرگ ابن فهد حلّى (م 841ق) بوده است.[1] تاریخ تولد او معلوم نیست، و تنها برخی از عالمان و محققان تراجم گفته‌اند وی تا بعد از 918 هجری قمری زنده بوده است.[2] درباره زندگی‌نامه او در منابع تراجم مورد دسترس و مشهور مطالب اندکی وجود دارد. ظاهراً در منابع تراجم و کتاب‌شناسی اولین کسی که از او و کتاب‌هایش نام برده «عبدالله بن عیسی‌بیگ‏ افندى» (م 1130ق) است.
این اندیشمند دینی، چندین کتاب تألیف کرده است، مانند:
1. «تحفة الطالبین فى معرفة اصول الدّین»؛ در آغاز (صفحه اول کتاب) این اثر آمده است: کتاب «تحفة الطالبین فى معرفة اصول الدّین» از آثار شیخ فاضل امام عالم عامل کامل پیشواى فقها و متکلمان شیخ عبد السمیع بن فیاض اسدى - قدّس الله سره و نوّر ضریحه- می‌باشد. امّا در اصل کتاب (در پشت جلد) از نویسنده و نام کتاب ذکرى به میان نیامده است و ممکن است تحفة الطالبین از آثار برادرش عبد العلى بن شیخ فیاض حلّى باشد.[3]
2. «کفایة الطالبین‏» در دانش فقه.[4]
3. «الفرائد الباهرة» درباره امامت.[5]
 

---