علمای منطق در تعریف برهان می‌گویند: برهان، قیاسی است که از یقینیات تشکیل شده است.[1] مقصود از یقین در این‌جا یقین به معنی الاخص است؛ و در تعریف یقین به معنی الاخص می‌گویند: یقین اعتقادی جزمی است که نه قابل نقض باشد و نه قابل زوال. معنای غیر قابل زوال بودن این است که دائمی است. دلیل شرط دائمی بودن برای یقین این است که این شرط برای امتیاز یقین از تقلید است؛ زیرا در تقلید نیز اعتقاد جزمی وجود دارد ولی قابل زوال است؛ اما یقین چنین نیست. اما وجه این‌که اعتقاد جازم در یقین، قابل زوال نیست و دائمی است، این است که این اعتقاد مسبب از علت است؛ یعنی رابطه‌ی اعتقاد و مقدماتی که این اعتقاد را پدید آورده‌اند رابطه‌ی علت و معلول است.[2]
 

---