اگرچه می‌توان از خداوند خواست که با توجه به مصلحتش، فرزند دلخواه دختر و یا پسر را به انسان هدیه کند،[1] اما توصیه به چنین روش ناپسندی برای همبستری را در روایات نمی‌بینیم، بلکه در طرف مقابل توصیه شده تا همبستری به شیوه‌ای باشد که زن نیز مانند مرد به لذت کامل برسد.[2]

شاید نسبت این رفتار نادرست به دین اسلام، ناشی از برداشت غلطی از برخی روایات باشد. روایاتی مبنی بر این‌که اگر آب مرد بر آب زن غالب آید، فرزند پسر خواهد بود، مانند روایتی از پیامبر اسلام(ص) که بیان می‌دارد که «منى مرد سفید و غلیظ است و منى زن رقیق و زرد است. هرگاه منى مرد بر منى زن غالب شود، فرزند به اذن خدا پسر مى‏شود و به همین دلیل نیز کودک شبیه پدرش می‌گردد، و اگر نطفه زن بر نطفه مرد غلبه یابد، کودک با اجازه پروردگارش دختر مى‏شود و به همین دلیل نیز کودک شبیه مادرش می‌شود».[3]

در این زمینه باید گفت؛ حتی اگر در همین روایات نیز - با فرض پذیرش - دقت نماییم، مشاهده می‌کنیم که این تعیین جنسیت اولاً به اجازه پروردگار مشروط شده، و هم روش خاصی برای غلبه‌یافتن نطفه یکی از مرد و زن بر دیگری اعلام نشده است؛ لذا به نظر می‌رسد که این سخن در ارتباط با بیان واقعیتی علمی بوده و ربطی به روش نادرست اعلام شده در پرسش نداشته باشد.

توضیح مطلب آن‌که در دانش پزشکی ثابت شده است که هنگام پیوند اسپرم و تخمک، اگر کروموزوم Y که تنها در نطفه پدر وجود دارد، غالب شود، جنسیت فرزند، پسر خواهد شد، و البته اگر کروموزوم X که هم در نطفه پدر و هم در نطفه مادر وجود دارد، غالب شود، جنسیت کودک، دختر خواهد بود و علاوه بر آن، در هر کدام از کروموزوم‌های مردان و زنان، هزاران ژن وجود دارد که شباهت‌های کودک به پدر و مادر را رقم می‌زند و اگر ژن‌های پدر غالب شدند، کودک شبیه پدرش شده، و گرنه شبیه مادرش می‌شود و به احتمال زیاد، این سخن پیامبر اسلام(ص) برای بیان چنین واقعیتی است که در آن زمان شناخته شده نبود و بر همین اساس، نباید همبستری مطرح شده در پرسش را از این سخن پیامبر(ص) برداشت کرد.

[1]. «دعا برای تولد فرزند پسر»، 26627؛ «شرایط زمان و مکان آمیزش»، 5556؛ «آداب قبل از تولد فرزند»، 1057.

[2]. شیخ صدوق، علل الشرائع، ج 1، ص 96، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش؛ ر. ک: ابن العربی، محمد بن عبدالله بن ابوبکر، احکام القرآن، ج 4، ص 1672، بی‌نا، بی‌جا، بی‌تا.

[3]. شیخ صدوق، الخصال، ج 2، ص 637، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، 1362ش.