کیفیت نوشتن و خواندن واژه «ابو الفضل» و هر کلمه دیگری که ابتدای آن «ابو» قرار دارد، مربوط به نقش آن در جمله است که احکام آن در بخش اعراب اسماء سته(ششگانه) در ادبیات عرب مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. از این‌رو، برای روشن شدن موضوع، به‌طور مختصر به کیفیت اعراب اسماء سته می‌پردازیم.
در زبان عربی، به‌طور معمول، اعراب کلمات، توسط «فتحه»، «ضمه» و «کسره» نشان داده می‌شود. اما در برخی از کلمات، اعرابشان به صورت دیگری نمایان می‌شود؛ کلمات «ابو»،‌ «اخو»، «حمو»، «هنو»، «فو» و «ذو» اعرابشان در حالت رفع با («واو» به نیابت از «ضمه») و در حالت نصب با («الف» به نیابت از «فتحه») و در حالت جر (با «یاء» به نیابت از «کسره») می‌باشد. این نوع اعراب برای این کلمات مشروط به این است که مفرد باشند و مصغر نشده و نیز مضاف برای کلمه دیگری قرار گرفته باشند.[1] به این دلیل که تعدادشان شش کلمه است، اصطلاحاً به آنها «اسماء سته» می‌گویند.
حال با توجه به این‌که اعراب منادای مضاف نصب است،[2] وقتی کنیه «ابو الفضل» بعد از حرف نداء قرار بگیرد، باید جزء اول آن با «الف» نوشته شود و بگوییم «یا ابا الفضل» همچنین کلمات مشابه آن مانند «یا ابا عبدالله». در صورتی که کلمه‌ای به آن اضافه شده و یا بعد از حرف جر قرار گیرد ، با «یاء» نوشته و خوانده می‌شود؛ مانند «حضرة أبی الفضل» و «یَخْلُ لَکُمْ وَجْهُ أَبِیکُمْ».[3] و برای حالت رفع با واو نگاشته می‌شود «وَ أَبُونَا شَیْخٌ کَبِیرٌ».[4]
با این همه، با توجه به این‌که نام آن‌حضرت به زبان فارسی وارد شده و در این زبان نیز به عنوان یک نام شهرت یافته است و فارسی زبانان نیز در زبان محاوره‌ای خود از این نام، بدون توجه به وضعیت اعرابی آن در نحو عربی استفاده می‌کنند و به عبارتی (ابو، ابا و ابی) برای آنها یکسان است، اگر بخواهیم بر اساس دستور زبان فارسی و در محاورات این زبان سخن بگوییم و بنویسیم ، هیچ اشکالی ندارد که مثلاً بگوییم «یا ابو الفضل» و یا «حضرت ابا الفضل».

---