مراجع عظام تقلید در این زمینه می‌گویند:

مسافری که قصد دارد ده روز در محلی بماند، اگر بخواهد به بیرون از آن محل رفت و آمد داشته باشد، در فرض‌های ذیل نمازش کامل و روزه‌اش صحیح است:

الف) پس از قصد اقامت ده روز و پس از خواندن یک نماز چهار رکعتی، تصمیم گرفته باشد به بیرون از آن منطقه، به فاصله کمتر از مسافت شرعی (حدود 20/5 کیلومتر) رفت و آمد داشته باشد.[1]

ب) از ابتدا قصد داشته که در بین ده روز به اطراف محل اقامتش برود، اما جایی که می‌خواهد برود، عرفاً بخشی از همان منطقه اقامتی او شمرده می‌شود.[2]

ج) از ابتدا قصد داشته که در بین ده روز به جایی برود که عُرفاً بخشی از محل اقامتش نیست و فاصله‌اش کمتر از مسافت شرعی است، که در این صورت اگر مقدار زمان یا تعداد رفت و آمدش به اندازه‌ای نشود که عرفاً منافی با قصد اقامتش باشد، نماز او تمام و روزه‌اش صحیح است. البته در تفسیر و تعیین این مقدار عرفی، مراجع تقلید نظرات متفاوتی به شرح ذیل ارائه نموده‌اند:[3]

1. آیات عظام امام خمینی، خویی، تبریزی، وحید، فاضل و نوری: (بیش از دو ساعت طول نکشد)؛ آیات عظام امام خمینی و نوری: (و فقط برای یک مرتبه باشد).
2. آیت الله خامنه‌ای: (مجموع ساعات خروج از شش، هفت ساعت بیشتر نشود).
3. آیت الله سیستانی: (یک روز یا یک شب، کامل نشود و در صورت تکرار طوری نباشد که عرفاً بگویند در دو جا اقامت دارد).
4. آیت الله اراکی: (در همان روز برگردد).
5. آیت الله بهجت: (چنانچه بیشتر روز را در محلّ اقامت باشد، نمازش تمام است).
6. آیت الله زنجانی: (همین‌که خوابگاهش در محل اقامت باشد کافی است و لازم نیست تصمیم داشته باشد در روز یا اوایل شب به محل اقامت برگردد، هر چند هر روز به خارج از محل برود).
7. آیت الله مکارم: (اگر رفتن به آن مکان طوری است که خودش مسافرت محسوب می‌شود باید تمام ده روز را شکسته بخواند).
8. آیات عظام گلپایگانی و صافی: (اگر از اوّل قصد بیرون رفتن از آن محلّ را داشته باشد، نمازش شکسته است، هر چند به حدّ ترخّص نرسد).

شایان ذکر است، نظر آیت الله هادوی تهرانی درباره این پرسش، چنین است:

چون از ابتدا هم می دانستید که چنین سفرهایی برایتان پیش خواهد آمد، در صورتی که این سفرها بیش از دو یا سه ساعت در روز نباشد و فاصلۀ محل اقامت شما تا آن اماکن کمتر از 350 کیلومتر (نصف مسافت شرعی) باشد، روزه صحیح است.

لینک به سایت استفتائات

[1]. امام خمینی، سید روح اللّٰه، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج ‌1، ص 724، م  1349، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ هشتم، 1424ق.

[2]. همان، ج ‌1، ص 718 - 720، م  1338.

[3]. آیات عظام خویی، وحید و تبریزی: ( اگر مدت از این بیشتر باشد احتیاطاً بین شکسته و تمام جمع نماید، و اگر تمام یا بیشتر روز باشد نمازش شکسته است)؛ آیت الله فاضل: (اگر زمان ماندنش بیشتر شد، احتیاط واجب این است که بین نماز شکسته و تمام جمع کند و در ماه رمضان احتیاطاً روزه بگیرد و بعداً قضا کند)؛ ر.ک: همان؛ خامنه‌ای، سید علی، رساله آموزشی، ص120، دفتر مقام معظم رهبری، تهران؛ وحید خراسانى، حسین، توضیح المسائل، ص 266، م 1346، مدرسه امام باقر(ع)، قم، نهم، 1428‍ ق.