در فرض سؤال، اگر انگشتر با ارزشی است و امیدی به یافتن صاحبش نیست، باید از طرف صاحبش صدقه داده شود. 
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[1]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
مالی که انسان پیدا می‌کند اگر قیمتش کمتر از درهم باشد تملک آن در همان حال بدون اعلان و فحص از مالکش جایز است.
هرگاه چیزی که پیدا کرده نشانه‌ای دارد که به واسطه آن می‌تواند صاحبش را پیدا کند، در صورتی که قیمت آن چیز به درهم ( 12.6 نخود نقره سکه دار) برسد باید اعلان کند، و چنانچه به نحوی که در رساله‌های عملیه مذکور است اعلان کند و صاحب مال پیدا نشود می‌تواند آن را برای خود بردارد به قصد این که هر وقت صاحبش پیدا شد عوض آن را به او بدهد، یا برای او نگهداری کند که هر وقت پیدا شد به او بدهد، ولی احتیاط مستحب آن است که از طرف صاحبش صدقه بدهد. اگر انسان در بین سالی که اعلان می کند از پیدا شدن صاحب مال ناامید شود احتیاط واجب آن است که آن را صدقه بدهد.
حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی (مد ظله العالی):
اگر یک سال، اعلام کند و صاحبش پیدا نشود می تواند برای خودش بردارد یا از طرف مالک آن به فقیری صدقه دهد و اگر قبل از گذشت یکسال از پیدا کردن صاحبش ناامد شود باید انگشتر یا قیمت آن را با اجازه مجتهد جامع الشرایط به فقیری صدقه دهد.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
اگر تا یک سال اعلان کند و صاحب مال پیدا نشود می تواند آن را برای خود بردارد به قصد این که هر وقت صاحبش پیدا شد عوض آن را به او بدهد، یا برای او نگهداری کند که هر وقت پیدا شد به او بدهد ولی احتیاط مستحب آن است که از طرف صاحبش صدقه بدهد.
حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
اگر نمی توان صاحب انگشتر را پیدا کرد، می توان انگشتر را صدقه داد و صدقۀ مستحبی را در هر کار خیری از جمله ساختن مسجد و مدرسه می توان مصرف کرد.
لینک به سایت استفتائات

---