«عبودیت» به معنای اظهار بندگی و تذلل بوده، و «عبادت» در مرتبه بالاتر از آن، نهایت تذلل و خواری است. و کسی سزاوار عبادت و بندگی نیست، مگر آن‌که نهایت فضل را داشته باشد که همان خدای متعال است.[1]
خداوند متعال همه‌ی صفات کمال را داراست و شناخت هر یک از صفات کمال او – که آفریننده بودن یکی از آنهاست -  کافی است تا ثابت کند که او شایسته پرستش است؛ اما بهترین راه برای اثبات وجوب معبودیت خداوند متعال، وجوب شکر منعم است؛ و بهترین راه برای بیان منعم بودن خداوند، اثبات خالقیت و رازقیت خداوند است؛ چنان‌که خداوند متعال نیز از راه اثبات توحید در خالقیت و رازقیت برای بیان لزوم عبودیت استدلال می‌آورد: «اى مردم! پروردگار خود را پرستش کنید، آن‌کس که شما، و کسانى را که پیش از شما بودند آفرید، تا پرهیزکار شوید. آن‌کس که زمین را بستر شما، و آسمان [جو زمین‏] را همچون سقفى بالاى سر شما قرار داد و از آسمان آبى فرو فرستاد و به وسیله آن، میوه‌‏ها را پرورش داد تا روزى شما باشد. بنابر این، براى خدا همتایانى قرار ندهید، در حالی‌که می‌‏دانید (هیچ‌یک از آنها، نه شما را آفریده‌‏اند، و نه شما را روزى می‌دهند)».[2]
به بیان دیگر، با توحید در خالقیت و رازقیت می‌توان به توحید در عبادت رسید؛ یعنی با اثبات توحید در خالقیت و رازقیت به وجوب شکر منعم می‌رسیم؛ شکر منعمی که در این حد از کمال است تنها از راه پرستش امکان‌پذیر است.
 

---