با توجه به متن روایت که آن‌را بیان می‌کنیم، امام حسین(ع) در پاسخ به این یاور خود، مطلب را به گونه‌ای بیان کردند که گویا آگاهی از وقت نماز داشتند(و شاید در صدد آن بودند که در اولین فرصت، آن را اقامه کنند)، و دعای حضرت تنها برای تشویق فردی بود که تصمیم داشت قبل از شهادتش نمازش را خوانده باشد:
«فلمّا رأى ذلک أبو ثمامة الصیداوی قال للحسین علیه السّلام:یا أبا عبد اللّه! نفسی لک الفداء، انی أرى هؤلاء قد اقتربوا منک، و لا و اللّه لا تقتل حتى اقتل دونک إن شاء اللّه، و احب أن القى ربّى و قد صلّیت هذه الصلاة التی دنا وقتها. فرفع الحسین [علیه السّلام‏] رأسه ثم قال: ذکرت الصلاة، جعلک‏ اللّه‏ من‏ المصلّین‏ الذاکرین! نعم، هذا أوّل وقتها»؛[1]
ابو ثمامه صائدى به امام حسین(ع) عرض کرد: ای ابا عبد اللّه! جانم فدایت باد، می‌بینم که لشکر دشمن به تو نزدیک شده‌‌اند. به خدا سوگند ان شاء الله تا من پیش از تو کشته نشدم، شما کشته نخواهید شد و دوست دارم در حالی به دیدار پروردگارم بروم که این نمازى که وقتش رسیده را خوانده باشم. امام(ع) سر برداشت و فرمود: «به یاد نماز بودی، خدا تو را از نمازگزارانى که به یاد اویند قرار دهد، آرى! اینک اوّل وقت نماز است».
نمایه مرتبط:
مؤذن امام حسین ع در کربلا

---