«جارودیه»، یکی از فرقه‌های «شیعه زیدیه»[1] می‌باشد که پیرو «ابو الجارود» یا «ابو النجم زیاد بن منذر عبدى» بودند.[2] امام باقر(ع) نسبت به بنیانگذار این فرقه نظر مساعدی نداشته و او را به «سُرحُوب» تشبیه کرد که شیطان کورى در دریاست.[3] به همین دلیل، این فرقه را «سرحوبیه» نیز می‌نامند. امام صادق(ع) نیز او را نفرین کرد و فرمود: «فإنّه اعمى القلب اعمى البصر» او کور و کوردل است.[4]
«جارودیه» دارای عقایدی هستند؛ مانند:
1. پیامبر اسلام(ص)، امام على(ع) را – بدون آنکه نامی از او ببرد – تنها با بیان ویژگی‌ها به امامت انتخاب کرد؛ اما مردم با دیگرى بیعت کرده و به گمراهى و کفر افتادند.
2. امام علی(ع) به امامت دو فرزندش امام حسن(ع) و امام حسین(ع) تصریح کرده است؛ اما بعد از ایشان، امامت در میان شورایی از فرزندان آنها مشخص خواهد شد.
3. گروهی از آنها پس از «زید بن على بن الحسین» قائل به امامت «محمد بن عبدالله بن حسن بن حسن» شده و گروهی از آنان معتقد بودند که او نه مرده و نه کشته شده، بلکه زنده است و با قیامش جهان را پر از عدل خواهد کرد.
4. بیشتر «جارودیه »معتقدند: هرکه از فرزندان فاطمه(س) شمشیر برکشد و قیام کند و مردم را به دین و تقوا دعوت کند امام است.
5. گروهی از «جارودیه» بعد از مرگ «محمد بن عبدالله»، به امامت «محمد بن قاسم بن على بن الحسین بن على» صاحب طالقان و رى یقین پیدا کردند.[5]

---